ماهِ آذر

ساقی بساز ساغر
کآزُرده ماهِ آذر
جامی لبالب از عشق
در جان بریز آخر
آتش به جانم افکن
چون جاودانه مِجمر
تا آسمان برقصد
در تار وُ پودم وُ پَر
ققنوسِ عشق برخیز!
از خاره وُ خاکستر
برچین ظلامِ چیره
این خانه کُن منوّر
نقشی ز عاشق کِش
در چشمِ شب مصوّر
یادم نمی رَوَد یار
در خون بخفته اختر
آن گُلشنی که عشق اش
روشن نموده دفتر
آنان ستاره سیما
زندانِ دام وُ چنبر
آنان پرنده رؤیا
در دستِ سردِ خنجر
از گردنِ گُلان بین!
سرما گُسسته گوهر
آوازِ روزگاران
ماسیده وُ مکدّر
هر سو سفر کُنی ساز
دهشت گرفته منظر
انبوهِ اندُه وُ رنج
دنیا گرفته در بر
ویرانه آشیان ها
کو آسمانه بر سر
هر کوچه چاهِ ظلمت
ظلمت به ظلمتی در
ابری نشسته در دل
باران وُ دیده ی تر
لرزم ز سوزِ عزلت
سرماست در برابر
ساقی دلم غریب ست
بازش مکن تو از سر
دیدی که آرزوها
دزدیده آن ستمگر
اکسیرِ عاشقی کو؟
سِحرِ ستم سراسر
ساقی بخوان سرودی
با ساز وُ راهِ بهتر
انسان شکوهِ هستی
از عشق می بَرَد فَر
ساقی بیار باده
پیمانه پُر کُن از زر
کین کیمیای عشق ست
از عشق می رَمَد شر
ـــــــــــــ
آسمانه = سقف
2011 /12 07
http://rezabishetab.blogfa.com‍