در بطن

در آندمی، که جنبشی، چو موج می شود عیان
چو قطره ای ز قطره هایِ بی شمار
به ره زلال می روم
به بیمِ چشمِ خویش می رمم، چه پر شرر!
به ضدِ خوفِ شب، نشسته بر نگاه یار
چو مه هلال می روم
میانِ سیلِ مردمان گم ام، ز گم شدن چه باک
چو همنوای ِ همرهانِ قله، بی قرار
چنان غزال می روم
ز جوشش تلاش خویش قائم ام، نه خم چو تاک
که بهرِ سهمِ می ز اغنیاءِ میگسار
به سرخیال می روم
نه یک تنم، که تن به تن، چو قطره ها به موج
به سویِ امنِ ساحلی ز دستهایِ کار
سویِ کمال می روم
کنون که یاغی ام به شب و مست از شکوه داد
ز بهر چیدن سپیده ای ز اختیار
چه بی ملال می روم

http://masouddelijani.blogfa.com/