- آن قدر چروک خورده ام
که تا نشوم -
این را
به خودکارم می گویم
تردید
تمام جوهرش را می پوشد
و یادم نمی رود
چقدر کند
شخم می زدیم
و کلمات
چقدر تند
سبز می شدند
استخوان خیابان
به ریشه های خونی واژه فکر می کند
که اندوه
در سبقت خود
چقدر باید
لبخند را از دهان کوچه بدزدد
خاک
خاک
خاک
حرفی که از دهان گرد باد
بر پوست خیابان می نشیند
و اندوه عینک دودی می زند
بینایی ام
در انتهای تونل پلک می کند
و خواب عمیق سطرهای تاریخ
با خمیازه ای
صفحه به صفحه می شکند
ما مانده ایم
و سایه ای
که می توان زیر آن فقط لرزید
پس
چیزی بگو تاریخ !
وگرنه تکرارت
دلقکی محزون بیش نخواهد بود
عقرب
بغض زیر سقف این شعر ر ا
از جانب شب
به انفجار می کشد
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
