نچه که سه هفته قبل جوانان برآشفته و خشمگین نیویورک را بر آن داشت که به خیابان‌ها ریخته و با شعار "وال استریت را اشغال کنیم" به سوی معبد مقدسی هجوم آوردند که نماد نظم نوین جهانی شمرده میشود، در واقع دلزده گی و ناخشنودی آنان از یک بحران و نیز بن بست سیاسی بزرگ است.
جنبش نوزای "برآشفتگان" که تا چند روز دیگر – پانزدهم اکتبر- کنگره جهانی خود را در بروکسل آغاز خواهد کرد، قدم نو رسیده ای را در این جنبش فراگیر گرامی میدارد، که در روزهای برگزاری همایش، تازه به یک ماهگی گام خواهد گذاشت. این جنبش نو پا ولی گسترده و نیرومند ، که جوانان نیویورک روز سیزده سپتامبر با اشغال محوطه ای در کنار ساختمان وال استریت بنیانش گذاشتند، اینک به سراسر آمریکا فرا روئیده است و همه جا بطور سمبلیک محوطه مقابل مراکز مالی و اقتصادی ایالات مختلف در کشور، به محل تجمع این "برآشفتگان" از نظم موجود مبدل شده است.
آنچه که سه هفته قبل جوانان برآشفته و خشمگین نیویورک را بر آن داشت که به خیابان ها ریخته و با شعار "وال استریت را اشغال کنیم" به سوی معبد مقدسی هجوم آوردند که نماد نظم نوین جهانی شمرده میشود، در واقع دلزده گی و ناخشنودی آنان از یک بن بست سیاسی بزرگ است. بن بستی که پس از بحران مالی عظیم جهانی ، دولتمردان را در سراسر دنیا از یافتن راهی برای برون رفت از بحران عاجز و ناتوان کرده است.
اینک بسیاری از این "برآشفتگان" در آمریکا معتقدند که دولت این کشور، به برده وال استریت تبدیل شده و خسارت بانک ها و موسسات مالی بزرگ را با دسترنج زحمتکشان می پردازد.
گفته میشود که ایده اشغال وال استریت برای نخستین بار توسط نهادی مطرح شد که" Adbusters" نام دارد و در ونکوور کانادا بنیان گزاری شده است. این بنیاد از داوطلبانی تشکیل شده است که خود را – همانگونه که از نام سازمانشان پیداست – مبارزان ضد تبلیغات مینامند. به اعتقاد این بنیاد، چماق اطلاعات و تبلیغات، که بطور دائم بر سر مردم کوبیده میشود، به تنزل هویت شهروندان می انجامد و آنان را تنها به یک مصرف کننده فرو میکاهد. شاید به اعتبار همین برداشت است که تیتر یکی از مقالات اصلی اولین شماره نشریه "اشغالگران وال استریت" اینگونه تنظیم شده است "آنچه باید ساده لوحان از مفهوم اشغال بدانند!"
در گفتگوئی با روزبه میرابراهیمی، روزنامه نگار مقیم نیویورک ، از او درباره اندیشه های راهنمای این معترضان پرسیده ایم. درباره چگونگی انعکاس این حوادث در رسانه های آمریکا، و نیز واکنش ها در میان سیاست مردان راست و چپ این کشور کنجکاوی کرده ایم.
روزبه میر ابراهیمی در این گفتگو توضیح میدهد که در ابتدای جنبش اعتراضی رسانه ها واکنش چندان مساعدی نشان ندادند. اما دو حادثه برخورد پلیس با معترضان، یکی استفاده از گاز فلفل علیه تظاهرات کنندگان و دیگری دستگیری وسیع گروهی از معترضان روی پل بروکلین باعث شد که سر و صدای زیادی ابتدا در شبکه های اجتماعی براه افتاد و سپس رسانه های آمریکا نیز که تا آن زمان نسبت به پوشش این اخبار مقاومت میکردند، به انعکاس وسیع این حوادث پرداختند.
او اعتقاد دارد که در واقع "وضعیت به نوعی به رسانه های آمریکا تحمیل شد."
میر ابراهیمی در توضیح دیدگاههای بسیار متنوع آمریکائیان معترض می گوید که همه دیدگاههای فکری از هواداران محیط زیست گرفته تا چپ ها و سوسیالیست ها و هیپی‌ها در این تجمع حضور فعال دارند و بویژه مدعی اند که 99 در صد مردم آمریکا را تشکیل می دهند. آنها فکر میکنند که این فساد و ثروت انبوه تنها در دستان یک در صد از جمعیت آمریکا انباشته شده است.
بعقیده روزبه میرابراهیمی این جنبش بیشتر به نفع بخشی از جریان حزب دموکرات است. بهمین دلیل هم در موضعگیری های سیاستمداران جمهوری خواه چندان همسوئی با جریان معترض دیده نمی شود. او از قول برخی کارشناسان آمریکائی نقل می کند که جریان اعتراضی اخیر، محتملاً نوعی واکنش به جنبش "تی پارتی" است که بخشی از جریان جمهوری خواه را نمایندگی می کند.
با این حال میر ابراهیمی تاکید می کند که نگاه بخش وسیعی از کسانی که در جنبش حضور دارند نسبت به سیاستمداران بطور کلی و نیز نسبت به دولتمردان مثبت نیست و اعتمادی به آنها ندارند.
برنامه رادیویی پژواک جامعه را بشنوید
