از شهر قصه تا HOMELAND

آفتاب از کوه سر بر می‌زند
ماه روی انگشت بر در می‌زند ( سعدی)

ــ من بهاره هستم مرا به یاد می‌آورید؟
در یک لحظه ذهنم بیست و اندی سال به گذشته پرواز کرد:
ــ تو از یاد نرفته‌ای که به یاد بیایی.
ــ از تورنتو آمده‌ام در Revue Stage بازی دارم می‌آیید بازی مرا ببینید؟



اندام ظریف و آموخته‌اش گوناگونیِ کلام نمایشنامه را باز تاب می‌داد. آنهمه حرف و سخن در تابِ گیسوانش می‌پیچید و گفتگوی چشم‌هایش به چاک گریبانش می‌ریخت. پاهای چابک و به فرمانِ ذهنش در صحن صحنه می‌غلتید. نفس‌هایش متلاطم و سر انگشتانش بازیگرِ چنگِ در کوچِ مردمی از همه رنگ.

برایم پیام فرستاد:


رطوبتِ چشمانم را بر گرفتم و نوشتم:
بهاره جانم، عزیزم
دیشب وقتی تو را روی صَحنه دیدم سالیانِ سال به عقب برگشتم:
دختر خردسال و دوست داشتنی را دیدم که به هَمراهِ همبازیش سالن بزرگ تأتر را توی مُشت‌هایِ کوچکِ خود گرفته و با هر حرکتِ پیچ و خمِ اندامش تحسینِ تماشاچیان را می‌خرید. همچنانکه دیشب خرید.
تو هم در قلب من جای بسیار مخصوصی داری و من همیشه تو را دوست داشته و به تو افتخار کرده‌ام.
در انتظار بازی‌های دیگر و نام‌آوریت هستم. قدرِ این موهبت (gift) را بدان و هرگز از خودت مَران.
من جوابت را به فارسی نوشتم شاید این هم تَمرینی باشد برای زبانِ مادری و زبان سرزمینت.
دوستت دارم، می‌بوسَمَت
منیر طه

مدرسۀ ایرانیان را برای دورۀ ابتدایی دایر کردم و با همکاری آموزگارانی چند، آموزشِ زبان فارسی را در سطوح متفاوت این دوره آغاز کردیم. استقبال خانواده‌ها بی‌نظیر بود و در خورِ ستایش هر چند پس از مدتی به همّتِ عجایبِ روزگار، که امان از روزگار، تعدادی از خانواده‌ها فرزندان خود را به حوزه‌های متفاوت به فاصلۀ یک وجب! در چپ و راست و روبروی این مدرسه نقل مکان دادند.

کلاس‌های نقاشی بدان افزوده شد و داستان‌ها و بازی‌های متداول کودکان مانند عمو زنجیر باف و اتل متل و .... در کنار آن قرار گرفت و در برنامه‌های روز مادر در Centennial Theater به روی صحنه رفت.

بهاره از شاگردان ثابت و استثناییِ مدرسه بود و سوای خواندن و نوشتنِ زبانِ فارسی که هرکودک خردسال در نتیجۀ آموزش می‌تواند فرا گیرد، چیزی در وجودش می‌جوشید که همان در مغز من می‌کوبید و مرا به دریافتِ انفجار استعداد‌های فوقِ تصور به بهانه‌ای فرمان می‌داد.

در این میان کلاس بازیگری و نمایش هم دست به کار شده بود. خوب باید کاری کرد کارزار هرچند دشوار.

سنگ بزرگ همیشه نشانۀ نزدن نیست. با نیروی درون و پایداری برون می‌توان آن را از هر کجا بر‌داشت و در هر کجا گذاشت. پس باید شهر قصه را به روی صحنه برد. بهاره و شروین کودکانِ شش ساله برای نقش اول ( خاله سوسکه و آقا موشه ) انتخاب شدند.

Centennial Theater هفتصد نفر را در بر گرفته و هزاران چشم و گوش را به سوی صحنه دوانده بود و جمعیتِ مات و مبهوت در تسلط و اعتماد به نفس این دو کودک را به دست افشانی و پای کوبی بر می‌انگیخت. آنهایی که آن شبِ فراموش نشدنی و کم نظیر در آنجا بودند شاهد صدق مدعای من هستند.

خاله سوسکه که با هر چرخش دامن چین در چینش دل از قصاب می‌ربود ولی زنش نمی‌شد، که با ادا و اطوار دلبرانه‌اش بقال را به دام می‌کشید ولی زنش نمی‌شد، که با هر پیچ و تاب زلف عنبر افشانش عطار را بازی می‌داد ولی زنش نمی‌شد، دست در دست آقا موشه که دُمش را سرمه می‌کرد و به چشم‌های سیاهش می‌کشید، صحنه را ترک می‌کرد.

تماشاگران دست می‌زدند سوت می‌کشیدند پا می‌کوبیدند و به صحنه‌اش می‌خواندند. دوباره می‌آمد، دوباره می‌آمد و دوباره می‌آمد. از فردای آن شب هرکس مرا می‌دید سراغ این بچه‌ها را از من می‌گرفت.

بهاره یراقی این خورشید ساخته و پرداختۀ صحنه، آن شب از کوه‌های البرز سر بر زده و انگشت جادویی و کودکانه‌اش را بر در سنگین و سحر آمیزِ تأتر زده بود.

ونکوور، بیستم سپتامبر دو هزار و یازده