این جا کردستان است

بسیار دردناک آن وقت که زنی مظلوم در سرزمینم به رسم اعتراض و طغیان در برابر نابرابری، ظلم و اجحافی که سیستم مردسالاری با کج اندیشی ها و کج روی های معمولش بر او روا می دارد، درمانده و عاجزانه بدن نحیفش را به شعله ی بیرحم آتش میسپارد، ناله و ضجه های جگرسوز و جانکاه دختری رنج کشیده درکنج خانه ای در گوشه ای از این دیار ، چند صباحی پس از به آتش کشیدن بدن نحیف و ضعیفش، مچاله شده، در کنج عزلت خود مرگ را به انتظار می نشیند، چه دهشتناک است تصویر زنی بی گناه که به سبب جبر فرهنگ و سنت یگانه راه اثبات معصومیتش را در خودسوزی جستجو می کند. اینجا کردستان است، در کردستان که خودسوزی عاقبتی دردناک و تلخ برای زنان و دخترانی است که به دنبال سال ها صبر و انتظار در سیاهی و تاریکی، به قصد گریز از واقعیت های ملموس و دردآور زندگی، خودکشی را برگزیده به پیشوازش می شتابند. کردستان با داشتن نرخ بالای خودکشی در افراطی ترین وجه ممکن یعنی خودسوزی چند سالی ست با معضلی مهم و چالشی عمیق دست به گریبان است، بیماری خطرناکی که رفته رفته خود را به مانند هشت پای زشت به جامعه ی کردی می نمایاند و کسی پاسخگوی آن نیست.

در این میان شایع ترین شیوه برای پایان دادن به زندگی زنان در کردستان خودسوزی است با میانگین سنی ۱۵ تا ۳۰ ساله

خودسوزی در کردستان به شیوه ای زجرآور دیده می شود. از ایلامی که بیشترین درصد خودسوزی در ایران تا اقلیم کردستانی که به گفته ی وزیر حقوق بشرش تقریباً هر روز زنی مغبون چنین دامی می شود. ابعاد فاجعه به قدری است که قابل سرپوش گذاشتن نیست و نگرانی های ناشی از آن در رسانه های جهانی بازتاب هایی انعکاس یافته به طوری که گزارش هایی تکان دهنده در این زمینه منتشر می شوند.

خوسوزی را باید در فقر فرهنگی، کم بودن سطح سواد، مهاجرت، جمعیت زیاد و ساختار نامناسب آن، فقر اقتصادی، محدودیت اجتماعی، آداب و رسوم و باورهای غلط دانست.

مهم ترین عامل این خودسوزی ها فقر فرهنگی جامعه مردسالاری که زن را به مثابه ی کالایی می بیند که مالکیتش در دستان مرد است و هیچ گاه موجودی برابر با مرد که می تواند نقشی در ساخت جامعه اش داشته باشد، قبول کند. در هزاره سوم بشر به پیشرفته ای غیرقابل باوری در عرصه ی تکنولوژی دست یافته و دستاورد اجتماعی ناشی از این پیشرفت، توسعه ی شهرنشینی به مفهوم مدرن آن است که هر فردی را با معیار انسان بودنش می سنجند و بس متأسفانه مدل جوامع فئودالی و مردسالار با ارائه ی مالکیت های سطحی آن دوران هنوز در بسیاری از مناطق کردستان به چشم می آید.

برای مبارزه با این مشکل حاد نیازی مبرم به تزریق آگاهی در میان لایه های زیرین خود دارد که سطح اندیشه و تفکر به جایی رسد که بتواند زن را به مثابه ی موجودی همسان با مرد نگرد، حق و حقوقی متساوی را به طرزی قانونی به وی اعطا نماید تا در نهایت زن نیز بتواند با شرکت سازنده تر در فعالیت های اجتماعی در صورت مواجهه با مشکلاتی عاطفی و روحی عاقلانه تصمیم بگیرد زیرا که در حقیقت خودکشی مرگ یک انسان نیست بلکه مرگ دردناک یک زندگی است.