می گویم:
بدین گونه بر لبِ پرتگاه
مصداق ِ برگِ خزانم به معبر ِ باد :
با تلنگر ِ آهی
به خاک می‌‌خواهم اوفتاد.
در چنته چه دارد
عشق،
تا بگویدم از سر ِ پاسخ
وقتی که خود
دگرگون شده در مسیر ِ تناسخ؟!
*
با سرود ِ وسوسه آشکار می‌‌شود در آستانه
عروس وار،
لختی،
تا نوش ِ نشه‌ی لذّت درنگ می‌‌کند
در اوج ِ شهوتِ عطشان ِ تن ...
و سپس
محو می‌‌شود در سرابِ آشتی
بیگانه با تو و هم با خود ِ خویشتن.
شگفتا،
چه شگرف آفرینه یی است
زن.
********
تیبوران - ۶ اکتبر ۲۰۰۷
جهانگیر صداقت فر
jahangirs@aol.com
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
