بالِ طلب

بـا بـالِ طـلب بـایـد تـا حـلِ معمـا رفت
بر رازِ جهـان شـورید تا شورِ فریبا رفت

از رنج نپـرهیـزد عشقی که ز جان خیزد
با ساغــرِ گـردیدن تـا مستـیِ والا رفت

فرزانه شود عاشق، گرمست و غزلخوانان
گـامی ز پی گـامی تا گلشـن غـوغا رفت

رقصندهء پر شوریست آنکس که به خود بینی
افسـار زده، خنـدان تـا اوج غزل ها رفـت

جامی ست رها گشـتن با عـدل ببـایـد نوش
گـر داد پریشـان شد صد جام به یغما رفت

با دیـدِ توانمنـدی بایسـت قــدم در ره ....
گر یأس به جان آویخت امید ز دلها رفت

هر وهم غبـاری باد بر خـاک فرو خفتـد
اندیشـهء " پویا " بیـن تا فتـح ثریـا رفت