مرگ در کلمبیا – شبه نظامیگری در ونزوئلا

استراتژی های شبه نظامیان و حملات آنها

توضیح مترجم: نویسنده، داریو آزلینی، اواخر سال 2008 در کاراکاس کتاب El negocio de la guerra را علنی نمود. روزنامه "یونگه ولت" خلاصه ای از این کتاب که نشری جدید و بهروز شده از اولین جلد چاپ ونزوئلا در سال 2003 می باشد را برای شب کتاب خوانی در آلمان ترجمه نموده است.

بخش یکم
ونزوئلا بخاطر دارا بودن مخاذن طبیعی و مواد اولیه گسترده و بزرگ، در مرکز توجه ایالات متحده آمریکا قرار دارد. اما آنچه که بخصوص مورد توجه قدرت هژمونی طلب آمریکا است، همانا روند بولیویائی ونزوئلاست. زیرا که ونزوئلا در جذب این قاره و همچنین بهخاطر امکانات بنیادی در راه تغییرات که سیاست بین المللی ونزوئلا برای کشورهای دیگر باز نموده است، نقش مهمی دارد. بیشک ایالات متحده آماده است تا این روند را با تمامی ابزاری که ممکن است، سد کند. در این راه، اقدامات نظامی هم در مرکز توجه آمریکا قرار دارند.
با وجود اینکه میتوان از این فکر حرکت نمود که از سوئی جنگ برعلیه عراق و افغانستان و همچنین بحران اقتصادی و از سوئی دیگر پشتیبانی از روند بولیویائی از سوی مردم ونزوئلا یک آکسیون نظامی را غیر محتمل میسازد، اما یک چنین حملهای به لحاظ استراتژیهای دیگر هم به هیچ وجه ضروری بهنظر نمیرسد. یکی از این استراتژیها تلاش برای تحریک کاراکاس بر علیه ورود دائمی ارتش کلمبیا به مناطق ونزوئلا است (بعنوان توجیه برای پشتیبانی از جنگ همسایه عصبی بر علیه ونزوئلا). این به آن معنی نیست که در ونزوئلا تمامی استراتژیهای ممکن دیگر برای بی ثباتی روند بولیویائی بکار گرفته نمیشود (ازخریدن کارگزاران تا پشتیبانی از اپوزیسیون و همچنین اخلال در حوایج عمومی). ما در اینجا خود را بر خصوصی شدن جنگ با کمک شبه نظامیان و ارتش خصوصی و شرکت های امنیتی متمرکز میسازیم.

در ونزوئلا ارتشها و شرکتهای امنیتی فراوانی عمل میکنند. بسیاری از آنها در سال گذشته در خرابکاری در شرکت نفت ونزوئلا و دیگر اماکن فعال بودند. فعالیتهای شرکت های نظامی را اما میتوان بعنوان جنگ تکنولوژی ترسیم نمود. برای مثال می توان از مورد: Informática, Negocios y Tecnología S.A. در زمان کودتای نفت در سال 2002- 2003 نام برد. شبه نظامیان کلمبیائی در ونزوئلا بسیار فعالند، بخصوص در مناطق مرزی. در ایالتهای تاچیرا، آپوره، باریناس و زولیا، شبه نظامیان کلمبیائی و تاجران مواد مخدر که اکثر یکی هستند، منافع اقتصادی بزرگی را دنبال می کنند و می توانند بر همکاری اپوزیسیون و شهردار بلیویائی حساب کنند. شبه نظامیان بخش تجارت مواد مخدر را زیر کنترل خود دارند و از این افراد هزینه محافظت از آنها را دریافت میکنند و همچنین قاچاق بنزین و مواد غذائی به کلمبیا را کنترل مینمایند و در برخی موارد، کار سربازان ارتش ونزوئلا را فلج میسازند. آنها در واقع در سرتاسر کشور حضور دارند و تمایل آنها به ترور، روز به روز رشد میکند. از دیگر فعالیتهای آنان، حق حساب گرفتن، آدم ربائی و قانونی کردن پول میباشد (پول های غیر قانونی را قانونی میکنند). شبه نظامیان از جانب حشمداران ونزوئلائی، برای اقدامات تهدید کننده و وحشت برانگیزی چون کشتن دهقانان و انقلابیون، پشتیبانی میشوند.
در کاراکاس آنها شروع کردهاند به درون گروههای اجتماعی راه پیدا کنند و مواد مخدری چون کوکائین را بطور مجانی تقسیم نمایند و یا با قیمتی کاملا ارزان به اوباش و ارازل بفروشند تا بدینوسیله با آنها رابطه برقرار نمایند. گروه های کلمبیائی که از این شبه نظامیان پشتیبانی مالی می کنند، تلاش دارند تا بدین وسیله در بخشهائی از مردم ونزوئلا نفوذ پیدا کنند (از همه مهمتر بر دست فروشان، تاکسیرانان و شرکتهای ترانسپورت و ترابری). شبه نظامیان هم این کار را میکنند تا بتوانند از این طریق شبکه جاسوسی و خبرچینیای را در داخل ونزوئلا بوجود آورند. همزمان تلاش می کنند فعالیتهای خلافکارانه ای چون تجارت انسان، مواد مخدر و قمار و... را در جامعه گسترش دهند. شبهنظامیگری تنها یک پدیده نظامی یا خلافکارانه نیست که بتوان در نهایت با ارتش و پلیس با آن مبارزه نمود. (گرچه استفاده از مبارزه مسلحانه، ابزاری ضروری برای دفع آنها است). این پدیده همچنین پدیده ای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است که ارزش هائی را منتقل مینماید و در جامعه جا میاندازد که میتوانند فضای اجتماعی را اشغال کنند و خود را بر تمامی مناسبات اجتماعی حاکم سازند.

ایجاد جبهه دوم
استراتژی ضد انقلابیون هدفمند تنها پیروزی نظامی را در چشمانداز خود ندارد بلکه بر مبنای حمله بر ساختارهای زیربنائی و تولید و هر چیزی که با تصور یک زندگی خارج از محدوده منطق سرمایهداری رابطه دارد، استوار میباشد. درست به مانند جنگ بر علیه دولت ساندنیستها در نیکاراگوئه، آنها از درگیر شدن مستقیم با نیروهای منظم ارتش خودداری نموده و بجای آن به روندهای دگرگونی حملهور میشوند تا بدین وسیله از تغییرات جلوگیری نمایند. در نیکوراکوئه این استراتژی موفق شد: این کشور از طریق خارج کردن نیروی کار و سرمایه از اقتصاد، یعنی درست آن چیزی که برای مبارزه با ضد انقلاب ضروری است، به ورشکستگی کشیده شد و در حالی که منابع طبیعی مصرف میشدند تا بدان وسیله حوایج اجتماعی را بر طرف سازند و دگرکونی در کشور را به پیش ببرند، آمریکائیها مردم نیکاراکوئه را در مقابل این گزینش قرار داده بودند که یا پروژه ساندنیستی و یا بهتر بگوئیم، پروژه اجتماعی با جنگ و یا سرمایه داری با صلح را انتخاب نمایند.
ونزوئلا اما نیکاراگوئه نیست و منابع طبیعیاش بسیار گستردهتر و بیشتر از نیکاراگوئه میباشد. افزون بر این، تاکنون شبه نظامیان موفق نشدهاند که بر علیه ارتش برخیزند. مسئله ای که از ملزومات یک جنگ داخلی است. اگر به مسئله تاریخی بنگریم، اقشار فوقانی و میانی جامعه، حتی اگر که مخالف تغییرات اجتماعی بوده و ابزار گوناگون مالی برای از بین بردن آنها در دست داشتند، اما هرگز آماده نبودند که روی زندگیشان ریسک کنند و خودشان به مبارزه بپردازند. این نقش را همواره تهیدستان به عهده داشتهاند. گوستاوو پترو سناتور کلمبیائی در فوریه ۲۰۰۳ بیان میکند که: "ترورها و قتلها در ونزوئلا از سوی شبه نظامیانی صورت میگیرد که مرزهای ونزوئلائی/ کلمبیائی را کنترل نموده و همواره هرچه بیشتر به درون این کشور نفوذ میکنند". استراتژی شبه نظامیان این است که مردان و ذخایر را کنترل نمایند تا بتوانند سپس جنگی تروریستی را آغاز نمایند ـ یعنی زمانی که اپوزیسیونی به شدت قدرتمند و یا شرکتهای ونزوئلائی به آنها وظیفه بدهند، جنگی را هم سطح جنگ نیکاراگوئه انجام دهند.

از دید استراتژیکی، مهمترین اهداف جنگ ضد انقلابی در ونزوئلا چیست؟
از یک سو هدف ایجاد دالانی برای داخل کردن تسلیحات و جنگجو و مواد مخدر از کلمبیا به شلوغترین مناطق مسکونی و مناطق صنعتی ونزوئلا که بیشترین محصولات تولیدی در آنجا نگهداری میشوند، میباشد و از دید جغرافیائی هم که نگاه کنیم هدف این است که مناطق نفت خیز مهمی چون سولیا را از هم جدا سازند تا بدین وسیله دسترسی وسیع به آن مناطق پیدا کنند. زیرا که در این مناطق میتوانند در تاسیسات استراتژیک ونزوئلا و همچنین چاههای نفت و دیگر تاسیسات حفر چاه، پلها، دریاچههای مصنوعی و... خرابکاری کنند.

ادامه دارد...