بيا و از لب ِ افسوس ديگرانه ببار
شکسته باد سکوتت ! يکی ترانه ببار
چرا چو ابر نباری که تنگدل ز خودی
ز خويش سر کن و خود را به اين بهانه ببار
برای کشتن وسواس های تو در تو
حريق واژه به دالان موريانه ببار
شکوفه های خيال اند تشنه لب، تو بيا
گشاده دست بر اين دشت شاهدانه ببار
هزار سايه ی طوبا ، هزار خرمن گل
به نام عشق به پابوس آن يگانه ببار
به ياد رابعه ی شعر نغمه ای سر کن
به شوق ليلی ديدار ، عاشقانه ببار
غبار خسته دلی در نشسته بر در و بام
به چاره جويی باران دراين ميانه ببار
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
