سفرِ دوست به دوست

بُعدِ منزل نبُوَد در سفرِ دوست به دوست
که شکوفایی وُ زیباییِ هر روز به اوست
روی گردان نشود مردمکِ دیده ی دل
تا حضورِ خوش وُ جانانه ی او روی به روست
او که نایاب گُل وُ گوهر وُ مُشگین نَفَس ست
دشتِ شورآور وُ آواز وُ گریزان آهوست
غنچه وُ چهچهه ی چامه ی خورشید و مَه ست
خِرَدِ نغمه ی باغ ست وُ هَزاران گلبوست
بی سخن با سخنِ سُخته برآمد به شگفت
تابشِ عشق شد وُ عینِ خموشی همه گوست
ذاتِ دریا بُوَد وُ ژرفه وُ خیزابِ صدف
دُرجِ جان ست وُ جهان چون دُرِ دُردانه دروست
همه دانند نَفَس خوب وُ عزیزست وُ نفیس
یادِ هر دوست نَفَس، هر نَفَسی سِحرِ نکوست
تو اگر تشنه لب وُ مِی طلب وُ هوشیاری
بَرِ آن دوست برو صاحب وُ سالارِ سبوست
آب اگر بند بُوَد خسته وُ افسرده شود
رَوِشِ روشنِ هر آب همی جُستنِ جوست
او گرفته ست نظرگاهِ زمان در کفِ خویش
دیده در او نِگَرَد صورت و معنا همه اوست
سایه ی دوست مقدس بُوَد وُ بوسه وصل
جان ازو جاری وُ جاری همه اسرارِ مگوست

2011-07-29
http://rezabishetab.blogfa.com