" غزلواره "

دلتنگی‌‌ام همیشه به یاد تو آغاز می‌‌شود
با یاد ِ توست همیشه که مرغ خیال
هر دم هوا یی ِ پرواز می‌‌شود.

***

با الفتی چونان که میان من و تو بود
احساس ِ بی‌ تو بودن، آه
چه خانه بر انداز می‌‌شود.
در من قناری خنیاگری به نام شعر
با آنچه‌ام زتو در یاد مانده
هم آواز می‌‌شود.
در لحظه‌های ناز و نیاز و
تمنا و
بی‌ تویی‌
هر کس به هیأتِ تو می‌‌آید فراز
همه طناز می‌‌شود؛
هر شاخ ِ خار بوته،
شگفتا ،
به یادِ تو
گلبوته های ِ پُر از ناز می‌‌شود.

***

با من چه کرده یی افسونگرانه،
های، -
‌ای بشارتِ فصل ِ شکفتن
کاینگونه با ترنم نام نجیب ات، هر آینه
در من هر آنچه جوانه‌
می‌‌دمد از شوق ؛
در من هر آنچه غنچه


زهم باز می‌‌شود.
با من چه می‌‌کنی‌‌ای نو بهاره وار
کز هُرم ِ دستِ تو انگار
باغ ِ تنم همه می‌‌شکفد ز هُرم ِ هوس،
آواز لحظه‌ها همه پُر شور،
عطر ِ شکوفه ها همه این گونه دلنواز می‌‌شود.

***

دلتنگی‌‌ام همیشه به یاد تو آغاز می‌‌شود ؛
در من نیاز ِ غریزه‌های جوانی‌
با خاطرات خوبِ تو ناچار
دمساز می‌‌شود.

********

تیبوران- ۹ مارچ ۱۹۹۹
جهانگیر صداقت فر