کاش / کبوتران هم / از شب واژه های تو می گفتند

به : را ویا ن سبز خیا با ن

شبیه این همه باران
کسی کنا ر د ست ها ی تو
می خواند
قد یس شانه ها ی عاشق ا ت
پیراهنی به سمت خا نه با د
تر نه که برمی گردد
دریا نامی ست / به قا یق تابستا نم
آسوده سفر کن
بامدادی / به حسی عاشقانه
دختران آشفته خردا د و
کولیان هزار پنجره آ شوب
سرها ی برید ه معکوس و
رعشه ا ی بر این همه فا صله
بخوان / سطری تما م و
شعله ا ی که به سا ل ها ی تو
پرتا پ می شود
جمهوری سکته و
سکوت
حا د ثه ها ی خسته را چه می کنی
زخم د وشنبه ها ی مرد ه
پس نمی زند
د ریا و / صف فسیل هز ا ره ا ش
چرا کسی نگا ه نمی کند ؟
زنا ن که تلخ
تلخ و
زرد می شوند
کود کا ن د ریچه ها ی کا بوس
ما د را ن میهن جنگ
کا ش
کبوترا ن هم
از شب واژه ها ی تو می گفتند
قطا ری می رود
پشت خا طر ه های گیسویت
تا بستان هشتاد و هفت و
د رختی شکسته تر از یادت
یاد خواب فصل ها ی خیابا ن
در من چه می کنی


محمود معتقد ی

تیر۸۷