لوموند، 6 ژوئيه 2011
آيا دخالت نظامی در ليبی، موجبِ پديد آمدنِ اتحادی پنهانی ميان ايران و قدرتِ حاکمه ی کلنل معمر قذافی شده است ؟ اخيراً محافلِ اطلاعاتیِ غرب در اين باب اطلاعاتی ارائه می کنند. جمهوری اسلامی، نگران از پيامدهای عملياتِ اروپايی و امريکايی در شمالِ افريقا، طرحی فراهم آورده تا طرابلس و برقه را به باتلاقی برای هم پيمانان در ناتو تبديل بکند. لااقل برای هر چه طولانی تر کردنِ مقاومتِ نيروهای قذافی.
بر پايه ی اين تحليل، در جريان دستورالعملی صادر شده در اوايلِ ماه مِی امسال، رهبر معظم ايران، علی خامنه ای، به نيروهای واحدِ قدسِ سپاه پاسدارانِ انقلاب، ارتش ايدئولوژيک رژيم، ماموريت داده که در جنگ عليه «محور شرارتِ امريکا، فرانسه، انگليس» کمک های نظامی خود را در اختيار کلنل معمر قذافی قرار دهند.
اين طرح مشتمل بر انتقال سلاح، از جمله موشک های زمين به زمين و زمين به هوا، و همينطور نارنجک اندازهايی است که می بايست عليه نيروهای اپوزيسيون ليبيايی مورد استفاده قرار گيرند. اين عملياتِ انتقال سلاح به اعضای واحدِ قدس مستقر در الجزاير و سودان سپرده شده است، منابع غربی تاکيد می کنند، که شماری حدود صدنفر از اين افراد وارد ليبی شده و تا مناطقی حدودِ برقه، نزديک به مصر رفته اند.
همچنان بر پايهِ ی اطلاعات منابع مذکور، فرمانده ی واحد اطلاعات سپاه پاسداران، حسين طائب، گروه کوچکی از فرماندهان رده بالای سپاه پاسداران را، که تحت مسئوليت او هستند، به طرابلس پايتخت ليبی فرستاده. ماموريت اين افراد دادن مشاوره به رژيم ليبی در زمينه ی حراست، ارتباطات و اطلاعات است.
ايرانی ها تاکنون به قدرتِ حاکمه ی معمر قذافی در به کار گرفتنِ تاکتيک های پنهان نمودنِ ابزار و ادوات نظامی و جنگجويان در پايگاه ها و مناطقِ غيرنظامی مشاوره داده اند. دستورالعمل رهبر معظم تاکيد دارد که ضرباتِ ناتو به اين مکان ها، طرابلس را در موقعيتِ آفند از طريق «حملاتِ تبليغاتی، [به هدفِ] تضعيف مهاجمين» قرار می دهد.
اين منابعِ غربی می افزايند که، استراتژی علی خامنه ای مبتنی بر «زمين گير شدن» هرچه طولانی تر غربی ها در صحنه ی ليبی، با هدفِ کاهشِ توانايی شان به واکنش نسبت به سرکوب در سوريه، متحد عمده ی ايران در خاورميانه، است.
دخالت نظامی ناتو در ليبی انتقاداتِ فعالِ روسيه، که در واکنش هر نوع قطعنامه ی سازمان ملل در رابطه با سوريه را بلوکه کرده، را در پی داشته است. وزير امور خارجه ی فرانسه، آلن ژوپه، در ديداری از مسکو در اول ژوئيه، نگرانی ها و تعرضاتِ همتای روسی خود، سرگئی لاوروف را در رابطه با اين پرونده دريافت و تحمل کرد. سرلوحه ی برنامه های فرانسه اين است که تحرکاتِ قدرتِ حاکم در سوريه خطر بزرگی برای ايجاد بی ثباتی و ناامنی در سراسر منطقه است.
ايالات متحده در آوريل رژيم سوريه را متهم کرد که در سياستِ سرکوب و نابودسازیِ اعتراضاتِ خيابانی، در تلاشِ جلب کمک های ايران است. ابزار و ادوات سرکوب پليسی و تکنيک های سانسور اينترنت توسط ايران در اختيار آنان قرار گرفته. در 24 ژوئن اتحاديه ی اروپا با افزودن نامِ سه مسئول رده بالای پاسداران انقلاب به ليست تحريمات در ابراز اين اتهامات همراهی کرد.
اتحاديه ی اروپا فرمانده ی پاسداران، محمد جعفری، فرمانده ی واحد قدس قاسم سليمانی و حسين طائب را متهم به «مشاورت و همکاری با رژيم سوريه در سرکوبِ اعتراضات» کرد.
مانورهای منطقه ای تهران، بر پايه ی شورش های عربی، آنتاگونيسم ميان ايرانِ شيعه و عربستان سعودی، قدرتِ سنی منطقه را افزايش داده است. نگرانی از جاه طلبی های ايران، اميرنشين های منطقه ی خليج را به دخالت نظامی در بحرين طی ماه مارس واداشت، تا حکومتی درگير با برپاخاستگانی عمدتاً شيعه را ياری داده و تثبيت کنند.
در سوريه، حمايت ايران در پیِ حفظِ متحد و پشتيبانی استراتژيک است، رژيمی علوی، با اعتقاداتِ شيعی، نقشِ سرپل برای انتقال های پرشمارِ سلاح و مهمات ايرانی به خارج را به عهده دارد.
کمک ايران به ليبیِ کلنل قذافی، به نحوی که اين منابع غربی تصوير می کنند، می تواند پارادوکسال به نظر آيد. مسئولينِ سياسی و مذهبی ايرانی طی ماه های اخير پشت سرهم پيام های حمايت از اپوزيسيون ليبی، در عينِ زيرِ ضرب گرفتنِ دخالتِ نظامی غربی ها زير عنوان استعمار نو، صادر کرده اند. از نظر تاريخی روابط ميان معمر قذافی و رژيم ملاها هميشه مشمئزکننده بوده. ايران کلنل را مسئولِ ربايش و سپس ناپديد شدن رهبر کاريسماتيکِ شيعيان لبنان موسی صدر در ليبیِ، طی سال های پايانیِ دهه ی 70 می داند.
به گفته ی منابعِ غربی، اين شرايط روشن می کند چرا انتخابِ کمک رسانی به معمر قذافی موجب بروز اختلاف و تفرقه در متنِ قدرتِ حاکمه ی ايران شده، طوری که رهبر معظم را در مقابلِ پرزيدنت محمود احمدی نژاد، که طرفدارِ حمايت از شورشيان ضدقذافی بود، قرار داده. مجادله توسط علی خامنه ای و اطرافيانش، که بر امر پنهان ماندنِ اين کمک ها به طرابلس تاکيد نمود، فيصله داده شد.
ايران با کمک رسانی به هيئت حاکمه ی ليبی، يعنی هيئت حاکمه ای که چندان علاقه ای هم به او ندارد، نمايی از توانايی ايذايی خود در مقابل غربی ها را به نمايش می گذارد، همانطوری که در افغانستان چنين کرد، يعنی جايی که توسط امريکا متهم شد که سلاح و مواد انفجاری در اختيار طالبان می گذارد.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
