اِرنست مایستِر، شاعر، درام‌نویس، مقاله‌نویس، نویسنده‌ی کتاب‌های صوتی و داستان‌نویسِ آلمانی، به سالِ ۱۹۱۱ در هاگِن بدنیا آمد، و در سالِ ۱۹۷۹ در همان شهر دیده از جهان فروبست.
با وجودِ اینکه مایستِر به دریافتِ چندین جایزه‌ی مهمِ ادبی از جمله: جایزه‌ی پِترارکا (در سالِ ۱۹۷۶)، و بزرگترین جایزه‌ی ادبیِ آلمان، جایزه‌ی ادبیِ گئورگ بوشنِر (در سالِ ۱۹۷۹) نائل آمد، و با وجودِ اهمیتِ آثارش، اما معروفیتِ همگانی کسب نکرد، و همواره برای معدودی ادیبِ حرفه‌ای، نویسنده‌ای مهم باقی ماند.
وجوهِ مشخصه‌ی اشعارِ او، موسیقی و ریتم در آنها از یک سو، و تفکرات و تأملاتِ فلسفیِ درونِ آنها از سوی دیگر هستند. اِرنست مایستِر قادر بود این مشخصه‌ها را بگونه‌ای کاملا طبیعی، و با زبانی ساده در اشعارش منعکس کند.
نکته‌ی قابلِ توجه و مهمِ دیگر در اشعارِ او این است که، با گذشتِ زمان کوتاه و کوتاه‌تر، و در معنا فشرده‌تر می‌شوند، بی‌آنکه - چون اشعارِ سال‌های آخرِ رُزه آوسلِندِر - سمت و سویی هایکووار به خود بگیرند، و یا اینکه به سمتِ تصویرسازی بروند، با گذشتِ زمان ژرف‌تر و فلسفی‌تر می‌شوند.
آنچه که او را با پاول سِلان پیوند می‌دهد، این است که او نیز چون سِلان به استفاده از استعاره در اشعارش هیچ تمایلی نداشت.
اشعارِ اِرنست مایستِر را می‌توان در مجموع "بسیار خالص و ناب" توصیف کرد.
ماهِ مِه ۲۰۱۱ - آلمان
Ernst Meister (* 3. September 1911 in Hagen-Haspe; † 15. Juni 1979 in Hagen)
سروده‌ای از اِرنست مایستِر
(از کتاب: برگزیده‌ی اشعارِ سال‌های ۱۹۷۹ - ۱۹۳۲)
برگردان: مـه نـاز طالبی طاری
گفتن و سکوت کردن
در مقابلِ من
سکوتِ سنگ است:
این است که
صدا را پیش از شب
می‌نویسم،
و چیزی می‌گوید:
بیزارم
از گفتن،
این است که سکوت می‌کنم،
با هیچکس نمی‌گویم،
و با خود نیز،
بگذار بتابد
ماه
بر تَندیسی
پیر
(که می‌داند
چه هنگام
از اینجا خواهم رفت).
