آن که می رود ، نه بهار بیداری ما ،
سرمای سوزان زمستان ظالمان است ،

اگر
دلهایمان را
به درخت صبر سبز سپرده ایم
مبادا از یاد ببرید! که آن را به پاییز سپرده ایم
ما
خاموش ننشسته ایم ،
صبر و ظفر در تنمان خانه دارند
و
در میهنمان پایه دارند ،
تا روز
آب بیداری
در قنات های زمین جانمان جاریست.
آنگاه که
همسایه بهار شدیم ،
هزاران شکوفه های سبز درخت صبر را تماشا کنید!
مگر از یادتان رفته است !
بهار مانا و پایاست
و
آنکه می رود ،
سرمای سوزان زمستان ظالمان است ،
نه بهار بیداری ما .

کامروز حسنی / 90