هر كسی جايی دارد

هر کسی جايی دارد
در آسمان، آب، زمين،
زير خاک
کبوتر در گستره ی شرابی سحر پشتک زند
ماهی در سايه ی غاز نیزار اروميه به مرز معکوس ابر رسد
انتهای تنهايی شب شهر،
تنها یک یک پراکنده اند
در گور آبای من سکوت تام به انتظار عدالت معهود حاکم است
زیر نوار آوای چلچله

از این جا تا دورتران، راه من کدام است؟
در مه یادهای دیروزین
_ خاطرات روشن کودکی _
زنده گی من در چمدانی با من است،
با گذشت زمان در دفتر و عکس فراوان
این جا بیشتر از آنچه نوشته ام، از قلم انداخته ام
از موطن خود دور شدم
اکنون چون مستی در این خیابان های خلوت خیس پیش می روم.
جدا ز مبداء در هندسه ی راه
نزدیک تر به آن در ذهن و ذات
بریده نی، دور ز انبوه نیزار.
مقصدم در جلو
دوری از منشاء
امروز در این مه سنگین،
در این راسته های ناشناس،
چهره های بيگانه
آسمان خاکستری کوتاه
یادهای دور پررنگ ترند تا خاطرات جدید
دهه ها چو باد گذشتند
_ بر باد رفتند؟
دور از قبیله ام
_ در تنهایی تپ های، تک شقایق _
آه، ای عايق قایق دقايق خوب غرق
در عکس هاي سفيد و سياه دست من!
ای باران آهسته بر پنجره، ز بغض داغ گلو بر گونه ی من!

هيچ شهری به بزرگي زادگاه ام نيست.
به پرنوری آن با آسمان بلند آبی
کوه های لاکی سنگی
دشت وسيع روبه رو با گنبد و گلدسته و چنار
با همسایه گان تاریخی،
ماه کابلی، نخل بغداد،
تنگه های قفقاز، تپه های عشق آباد،
نفت خزر و خليج فارس، زمرد نارگیل و لیموی عمانی.

کت ام را بر صندلی گذارم
نه آویز گنجه ی دیوار،
زيرا فردا از اين جا خواهم رفت
اين پنجره پر شمعدانی، غرق گل را که آب خواهد داد؟
عطر تند آن را نسيم به مشام که خواهد برد؟

من از اين خانه هم دور می شوم
چون خانه های قبلی
در مرگ برگ آتشین خزان
می رسم به سواد شهر ديگری،
به رديف تبريزی و گل محمدی، ميدانی با مجسمه ی شاعری
در پياده رو، کالسکه ی مقابل مادری.
در پیش، چهار راهی،
با درنگ زیر چراغ سه رنگ

آمده از هیچ، در مدار شلجمی،
تا قامت قائم، می روم به هیچ
از ضیافت صدا به میهمانی سکوت

از من چه می ماند
بر این پهنه ی سبز؟
آیا عکس من به دست آینده می رسد؟

از شما چه می ماند
برای اسلاف؟
نام نکو یا بنای داد؟

http://bejanbaran.blogfa.com/ aalborzray@yahoo.com