مهر کهن, ایران

سر به بالین تو می سایم
ای مهر کهن
جای جایت سبز است
در دلت نوری هست
پر فروغ تر ز خورشید نگاه تو
مغرورتر از قامت رعنای درختانت
نوازشهای گرم تو
بسان موج های آبی دریا
به روی ساحلی زیبا ولی
در دل پر از غوغاست
و هر خشت تنت
بیستونی ایستاده
ریشه دار
بر تارک دنیاست
نفس هایت
هوای بی مهابای جنون لاجوردی زمان ماست
فوج فوج گیسوان هر شبت
نرمی باران صبح های پر ز امید است
و اشکت
سیل فرساینده ی جان
هزاران جاهل بی مغز
چنان خشمی
درون مهر خود داری
که از هر بوسه ات
بر زخم دل های عزیزانت
بشنید خون و چرک آن
بر گلوی قاتل نامردم انسان نماهایت
دست نفرینت
همیشه بر سر آنهاست
و قلبت
پر ز آزادی
تو محکم تر ز هر پولاد جلادی
و گرمای تنت
ای مام پر مهر کهن ,جاوید
تب می شود یک شب
در وجود بی وجود کاخ داران نگونبارت
تو می مانی
و من ما می شود
روزی
به نام
مادر جاوید
به نام
مادر آزاد

اسفند ۸۹ ایران