دریغ من همه از لکه‌ی سرخی است
خالکوب سینه‌ی تاریخ،
که نوید آور آشتی می‌‌توانست بود و
نبود.
دریغ من همه از بلوغ حنجره‌هایی است
که فرو خفت در تف خفقان
و از بلاغت آواز قناری
نغمه‌یی نسرود.
دریغ من همه، باری
ز هرزه رفتن رویای نسل هاست
که تلخه‌ی خواب را ز چشمان انتظار
فرصت شستن نیافتند
در آبشاران نور سپیده.
وگر نه -
کدام رهپویان سخت لاخ قله‌ی عشق
آسان
زجان و جهان خویش
مایه بر ننهند
تا جلوه گاه تابش باشد صیقلای قلب‌شان
در مقابل فر آفتاب؟
*****
آه،
چون ژرف بنگری
در پشت پرده‌های اساطیر
اسراری است.....
و هراس من
همه این که ز دیرباز و
هنوز
در پس دیوارهای دسیسه
از آوار آرزو تلنباری است.
*******
جهانگیر صداقت فر
تیبوران-۱۲ فوریه ۲۰۱۱
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
