من انسانم

ـ من انسانم!
چنان عاشق
که انسان ِ نوینی همتراز ِ عصر می جویم.

چو خورشید از فراز قله می روید
و شب خود را ز روی ِ خویش می شوید
و گندمزار قوتِ مردمان
در دشت می روید.

بروی ِ تپه های ِ شور می خندم
بهاران را به کوه و دشت می خوانم
بروی ِ سبز ِ گسترده غزلخوانم
"من انسانم!"

در آن آنی که باران تند می بارد
بروی ِ کوه و دشت و برکه و صحرا
"چه سیل آسا!"

و ضرباهنگِ آن بر برکه ها
آهنگِ شوقی از حبابانی که آزادند و
می رقصند و می چرخند،
می سازد.

بروی ِ صخره ها من مرغ حق خوانم
"من انسانم!"

بیا همپای ِ من پایی به ره ....
آنکس که در یاس ِ کلام ِ خویش می گریی
و اینک سبزه زاران را در آغوشت نمی گیری
بخوان با من:
ـ من انسانم!
چنان شیدا
که انسان ِ نوینی همتراز ِ عصر می جویم.
بگو با من:
ـ چو آن شیخم
که با شمعی به گرد شهر می گردد.

و می گردم
و می رزمم
که تا جویم
من آن گمگشته رویا را.