اینجانب به نوبه خود از دست رفتن او را به خانواده پهلوی و همبستگانشان تسلیت میگویم و خود را مانند بسیاری از ایرانیان در غم آنان شریک میدانم
علیرضا پهلوی جوانی بود که دشواری های بسیاری را که به خانواده اش پس از انقلاب وارد شد و همچنین فجایعی که بر میهن ما ایران، در طی این سی سال می گذرد را بیش از این نیارست. وقتی انسان بر "غم" ، "اندوه" و یا"دادخوهی" انسان دیگری آگاه میشود نباید سکوت کند، دلیلش همان گفتار سعدی است"بنی آدم......".
در میهن ما، هر روز فاجعه ای رخ میدهد که عامل بیشتر آنها حکومت کنونی است ودر اکناف جهان نیز فریاد دادخواهی انسانها از دست قدرتهای ستمگر جهانی به آسمان است. بدیهی است که هیچکس نمی رسد تا به همه آنها واکنش نشان دهد. اما این نباید مایه توجیه "سکوت" در "مواردی " باشد. واکنش آدم افزون بر جنبه های انسانی، حقوقی، سیاسی، مردم خواهانه و ...؛ جنبه عاطفی نیز دارد. هیچ انسان نرمالی که بر سر راهش شاهد تصادف دلخراش "اتوموبیل و کودک دبستانی..." بوده است نمیتواند روزش را مانند
دیگر روزها بگذراند. گرچه میداند که هم اکنون و لحظه به لحظه هزاران تصادف دلخراشتر در جهان در حال رخدادن است. تنها ملاکی که نشان میدهد که این "انسان" به آن همه "وقایع" دیگر نیز حساس است همین واکنش او به رخداد معینی است که بر سر راهش بود. در حیطه مسائل عمومی اجتماعی آن "واقعه بر سر راه"، همانا رخدادهایی است که افکار عمومی را (به دلایل متفاوت انسانی) در سطح نسبتا وسیعی بر می انگیزد. به مجموعه این "نکات" من سکوت "بسیاری" را، دراین رابطه، در تحلیل نهایی، ناشی از خودخواهی میدانم.
علی جلال ۰۹/۰۱/۲۰۱۱
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
