حق دارم
گورها ی سرزمین ام را
تنها
به عقوبت شعری ناسرود ه
عا شقا نه
نگویم
خیابان ها ی بسته و
تصویر خواهرانی
ا زجنس مرگی به نا تمام
تشنه ای
درکوچه های آفتاب و
سنگ
پشت بارو های خاکستری خاموش
این
برادران سقوط
چه نفسی دارند
می دوند و
در انکار آینه ها ی تو
اینک
با سری برهنه
تا رنج ها ی این خانه
پیش می آیند
بر سفره ها ی بی نا ن و
کمی هم مانده
به کوچه ها ی دریا
راستی
عشوه ها ی تا ن
ا ز کابوس ها ی چه کسی
می آیند
مادران این سا ل
دیگر
چه حوصله ای دارند
آه
می بینی
این بچه های گمشد ه
تا کجای با د
به نیمه های اسطوره
می رسند
دارم
به دست های تهمینه
فکر می کنم
محمود معتقدی
زمستا ن ۸۵
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
