در مهرماه سال هفتاد وهفت، هنگامی که روزنامۀ طوس به دنبال چند روزنامۀ دیگر توقیف شده بود، پروانۀ فروهر در گفتگویی با رادیوی ما گفت که عمر تکه تازی و سرکوب آزادی ها کوتاه است. یک ماه و اندی بعد، او و داریوش فروهر در خانه اشان در اثر دهها ضربۀ چاقو کشته شدند. پس از آن در همان ماه آذر، محمد مختاری نویسنده شاعر و پژوهشگر و محمد جعفر پوینده چامع شناس و مترجم بدست افرادی ناشناس ربوده و کشته شدند. از آن پس، این قتل ها به صفت زنجیره ای موصوف شدند و از میان حلقه های پرشمار این زنجیره، قتل تنها چهار تن برسمیت شناخته شد. محاکمه ای که از سوی خانوادۀ قربانیان نمایشی خوانده شد، برپا گشت.
شیرین عبادی از محکومیت و از افراد رسمی وزارت اطلاعات که عامل این قتل ها بودند، سخن می گوید که امروز پس از ده سال، اکثراً آنان آزاد شده اند و معلوم نیست که متهمان ردیف یک و دو که به حبس ابد محکوم شده بودند، در زندانند یا در مرخصی.
پروندۀ قتل های سیاسی محکوم دیگری را نیز داشت و او ناصر زرافشان، وکیل دیگر خانواده های قربانیان بود که به اتهام افشای اسناد طبقه بندی شده به هشت سال زندان مجازات شد.
عبدالکریم لاهیجی، نائب رییس فدراسیون بین المللی دفاع از حقوق بشر.
عبدالکریم لاهیجی این قتل ها را همچون قتل میرعلائی، غفارحسینی، تفضلی، مجید شریف و پرویز دوانی مربوط به مرحلۀ دوم سرکوب در تاریخ جمهوری اسلامی ایران می داند. این مرحله که از پس از مرحلۀ سرکوب معاندان می آید، مخالفان را هدف می گیرد. مخالفانی که در چشم حکومت دشمن تلقی می شوند و با حربۀ حذف با آنها برخورد می شود.
اما برای خانوادۀ قربانیان این قتل ها بهمان عمق بی حسرت بی کران حقیقیتی که در پرده مانده است، همچنان پابرجاست.
نازنین پوینده، دختر محمد جعفر پوینده که بهنگام مرگ پدر هفده ساله بود و امروز در پاریس اقامت دارد و نقاش است، می گوید که هنوز مرگ پدر را باور نکرده است و کابوس هایش همچنان آزارش می دهد. او می گوید:" محمد جعفر پوینده یک مترجم آرمان خواه بود و نه یک قهرمان ملی، او آزادی بیان و خوشبختی مردم ایران را می خواست".
مریم مختاری، همسر محمد مختاری نقاش است و می گوید که تصاویری که در اشعار محمد مختاری بیان شده اند همواره در ذهن او جاری هستند. فصل پائیز برای او تلقی پراضطرابی دارد که هرسال تکرار می شود. او این تلخی را در لابلای نقاشی ها و شعرهایش بیان می کند....
این میزگرد رادیوئی را بشنوید
