آبی رنگ اندوه است.
لاجوردی کمرنگ کشش حیرت انگیزی دارد. شبیه شب است.اما تاریک نیست.
کتاب آوازهای آبی کار حسین مهینی تو را وامی دارد قدم به درون تصویرها بگذاری. تو به شب ، به قلب تاریکی وارد می شوی. جمعیت رو به نور ایستاده.
نور چیست ؟ نشانه ی کدام راز است.
آتش کدام هیزم نامرءیست ؟ بیشتر نمی بینی.
تصاویرادامه می یابد. جاده ای پر از مشعل. به سوی چه ؟ مقصد پیدا نیست.
روندگانی در شب اند.
ورق می زنی. تصویر بعدی همه ی نور جهان را در چهره ی خود جذب کرده است.
دیگران در سایه روشن ایستاده اند.
تصاویر دست تو را می گیرند و می برند . به کجا؟
که می داند. چرا باید بداند؟
اندوه چشمی که بسته ست تو را آرام می کند.
گورستان زیر باران. تنهایی انسان در مقابل مرگ. در مقابل طبیعت که به ندرت همدرد و مهربان است وقتی بدان نیاز مندی.
درخت های مرتفع عریان یاری نمی کنند. نمی پوشانند. نظاره گرند.
درمرگ شبیه همیم. در زندگی می کوشیم شبیه نباشیم. فشرده در کنار هم میرویم و شباهت را انکار میکنیم.
کدام مذهب کدام دین توانسته از بار مرگ بکاهد. اینان همگی مویه را د رمان دانسته اند.
با بار مذاهب بر دوش مرگ را همراهیم.
ورق میزنم. قابی روی قلب شکسته ی پدری فشرده می شود.
گریه راز گشایی می کند ، باید یاری از دست رفته باشد.
دسته های گل عطر پنهان خود را بر تابوت هامی پاشند طبیعت سهم خود را می پردازد.
کنار مجسه های ساکت انسان خود تندیس می شود. می ایستد تا احترام مرگ را نگه دارد. تا مرگ از کنارش بگذرد.
لابلای درختان لخت گروهی در حرکتند. پشت به زندگی؟ روبروی زندگی؟
بی پناهی انسان وقتی علت از دست دادن را نمی فهمد. به دنبال جواب است.
سئوال ابدی است.
همه ی شاعران فلاسفه و پیامبران از حواب دادن گریخته اند.
سری که در میان دو دست پنهان شده منتظر جواب است.
مرگ گل را تاریک می کند. انسان به کدام سوی تعلق دارد.
حسین مهینی با تصاویرش مرگ را زیر سئوال برده است. ساکن شمال اروپاست و می داند که نور خورشید درآن نقاط روشنی و درخشش زیبایی دارد که در ادبیات و هنر نقاشی درا ین سرزمین ها تاثیر گذاشته است. مهینی به تصویر کشیدن ان سوی روشنایی دست زده است. تاریکی طولانی ـ شبهای زودرس پاییز و زمستان و مرگ و دلتنگی را با هم هم اتاق کرده است. انسجام اینها تکان دهنده است.
در تصاویر مهینی هم سئوال هست و هم تاکید بر محتوم بودن سر نوشت انسان .
گوتنبرگ – سوئد/ اکتبر ۲۰۱۰
