فکر آتش بس نباشم

هراز گاهی بیا پیشم که دل واپس نباشم
دلم با توست پیشم باش تا بی کس نباشم

دراین غربت که غمگین دل خویشم همیشه
کمک کن تا رها شم تا دراین محبس نباشم

تو گفتی عاشقی آغاز تنهایی ست ؟! باید
در این سنگر بمانم فکر آتش بس نباشم

به یادت در میان اشک و اندوهم نشستم
به فریادم برس خشکیده خارو خس نباشم

فراموشت نکردم پس فراموشم نکن تو
فراموشم کنی عشقم بدان زین پس نباشم

خلاصه می کنم حرف دلم را تا بدانی
جنین عشقتم پس سعی کن نارس نباشم

لندن پاییز دوهزارو ده