ajidsedghi@yahoo.com از شانزدهم سپتامبر در پارک ویلت پاریس نمایشگاهی از 22 عکس از رضا دقتی عکاس ایرانی مقیم پاریس با عنوان یک زمین – یک خانواده برپاست که تا سوم ژانویه 2011 ادامه دارد . برای دیدن مجموعه عکس های دقتی باید مسافتی نه چندان کوتاه را در این پارک بزرگ پیاده طی کرد زیرا که عکس ها به طور پراکنده در نقاط مختلف این پارک به نمایش گذاشته شده است .
این تصاویربدون آن که تصاویری خشن و یا دلخراش باشند اشاره به رنج و سیه روزی آدم ها در نقاط مختلف جهان به دلیل شرایط بد اجتماعی و به ویژه روش دولتمردان حکومت های خودکامه در سرکوب و استثمار مردم دارد . هرکدام از عکس ها با شرحی کوتاه همراه است .
تصویرهای دقتی و یا بهتر بگوییم چهره های منتخب دقتی همان گونه که خواسته او نیز بوده به نوعی بیدار کردن ذهن های آدم های بی تفاوت است که شاید موجب شود تا با دید ژرف تری به پیرامون خود بنگرند. زیرا همان گونه که از عنوان نمایشگاه بر می آید در جهانی که به مثابه زمینی برای زندگی کردن آدم هاست در واقع همه جزو یک خانواده محسوب می شوند. به این دلیل است که بیننده با دیدن عکس های دقتی به درک تازه ای از دشواری های مردم در نقاط مختلف جهان می رسد و باعث می شود تا تصویرهای نوینی در ذهنش نقش بندد.
عکس های رضا دقتی در این مجموعه سفری است در سرزمین های گوناگون ولی نه به لحاظ جغرافیایی بلکه برای به نمایش در آوردن چهره هایی که گویی در هوای آزاد پارک در جستجوی هوایی تازه هستند . و در این میان تصویر دخترجوانی که نقاب چهره ندا آقا سلطانی را برروی صورتش قرارداده در عین زیبایی بسیار اندوهبار است . اما تنها به خاطر ( ندا ) نمی توان اندوهگین شد حتی تصویر آن پسرک کرد دانش آموز دربک کلاس مدرسه در روستایی نزدیک شهر مهاباد تامل برانگیز است . پسر بچه ای که می توان همه دردها و رنج هایش را از ورای دو چشم خسته اش که انگار به نقطه ای نامعلوم خیره شده حس کرد.
شماری از عکس های دقتی به تصاویری از کودکان و نوجوانان اختصاص دارد :
عکسی از مجموعه عکس های کوچک کودکان پناهنده گمشده در جمهوری دموکراتیک کنگو( زئیر سابق) که به همت سازمان یونیسف در سال 1995 در یک گالری به نمایش گذاشته شد. و یا تصویردیگری از یک کودک پناهنده دیگر این کشور که در چادری که سازمان یونیسف برای پناهندگان آماده کرده زندگی می کند. عکس دیگری که عنوان ( مهاجر ) را دارد دختر جوانی را در سال 1994 در رواندا نشان می دهد که از کشتارهای قبیله ای فرار کرده است .
بیشتر عکس ها را دقتی در کشورهایی مانند افغانستان – پاکستان – آفریقای جنوبی – چین – و یا مصر گرفته است . او که مولف دوازده کتاب است با شروع انقلاب در سال 1357 عکاس خبری بود واز این سال تا سال 1360 مجموعه ای از عکس هایش را در مورد درگیری های زمان انقلاب و نیز کشتار در ترکمن صحرا و کردستان تهیه کرد اما بعدها مانند هرایرانی آزادیخواهی مجبور به ترک وطن شد . دقتی در این سال ها هیچ گاه خاموش ننشست . همکاری اش با نشریا ت معتبری مانند نیوزویک و یا نشریه عکاسی نشنال جئوگرافیک اورا در زمره عکاسان مشهورجهان در آورد.
سفرهای دقتی به کشورهای مختلف تنها جنبه عکس و خبر ندارد بلکه او همواره در فعالیت های جنبی که اغلب جنبه انسان دوستانه دارد شرکت می کند. به نقل از دایره المعارف ( ویکی پیدیا ) دقتی در سال 1990 پس از عقب نشینی شوروی سابق از افغانستان مسئولیت بخش کمک های جامعه بین المللی از طرف سازمان ملل متحد را پذیرفت . دقتی هم چنین بنیاد فرهنگی ( آینه ) را در سال 2001 در کابل تاسس کرد که تحت نظر او به جوانان علاقه مند رشته های روزنامه نگاری – عکاسی – فیلمبرداری و طراحی آموخته می شد .
دقتی در این سال ها جایزه های بسیاری را دریافت کرده است . او در ژانویه امسال در آمریکا پس از دریافت جایزه LUCIE که به اسکارعکاسی معروف است طی سخنانی گفت :
ما صدای کسانی هستیم که بی صدایند و ما این جا هستیم تا جهان چشمان خود را به روی دردها و جنگ ها نبندد. من این جایزه را به کسانی تقدیم می کنم که در نبرد برای جهانی بهتر حتی از ادا کردن جان خود نیز دریغ نکردند. هم چنین این جایزه را به شهروندان ایرانی تقدیم می کنم . مبارزان بی نام و نشان برای آزادی که توانستند از طریق تلفن های همراهشان تصویرهایی را به عنوان سند و مدرک ثبت کنند. با احترام ویژه به یک صدا که در ایران خاموش شد چرا که تصمیم گرفته بود در راه آزادی و عدالت اجتماعی قدم بردارد. زن جوانی که تصویر مرگش تمامی صفحه ها را تسخیرکرد او نامش ندا بود – تقدیم به ندا.
پس از تماشای عکس های دقتی وقتی تصمیم می گیرم پارک را ترک کنم برای آخرین باربه هنگام خروج نگاهی به پارک می اندازم . عکس ها که حالا دیگر بسیار دورتر از من دیده می شوند هم چنان از میان درخت ها پیدا هستند حتی ( ندا ) که شاخه های درخت تنها توانسته بخش کوچکی از بالای عکس را بپوشاند.
