اگر این فرض را بپذیریم که انقلاب اسلامی ایران به طور کلی از ائتلاف دو گروه متضاد، یعنی طبقات متوسط جدید که خواهان برابری، عدالت و آزادی بودند، و طبقات سنتی به رهبری روحانیت که از فرآیند مدرنیزاسیون دچار سرگشتگی شده بودند، به وجود آمد، بنابراین طبق این اصل می توان گفت که این انقلاب از بدو تولد خود با دو گفتمان متضاد یعنی، گفتمانی با محوریت مردم، قانون، آزادی، و دیگری گفتمانی با محوریت ولایت، فقه و روحانیت و ... همراه بوده است که این دو گفتمان به دلایل اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و همچنین به دلیل وجود رهبری کاریزماتیک توانستند مدتی با هم زیر یک چتر قرار گیرند اما سرانجام پس از سی سال این دو گفتمان دچار کشاکش عینی گردیدند چون ملت ما متوجه این امر شد که حق آن است که دارندگان نیروی حکمرانی وکیل و خادم آنان باشند و تنها با رضایت ایشان حق حکمرانی یابند، و تنها به این ترتیب بود که گفتمانی که با محوریت مردم بود توانسته در میان جامعه مسلط گردد و این امر سبب گردید تا یک جهان بینی و نگرش تازه در بین مردم به وجود آید که با ارزش های نظام سیاسی در ایران سازگاری نداشت و چون تعادل یک نظام سیاسی تابع درجه سازگاری میان ارزش های یک جامعه و شرایط محیطی آن است و زمانی که این سازگاری دچار اخلال شود، نظم و تعادل اجتماعی نیز مختل می گردد و شرایط برای تغییر و تحول اجتماعی فراهم خواهد شد؛ بنابراین نظام جمهوری اسلامی ایران دو راه در پیش روی خود دارد، یا از طریق اعطای امتیازات و پذیرش تحولات کنترل شوند در نتیجه تعادل بین محیط و ارزش ها را ایجاد کند یا گروه حاکم به اعمال زور جهت حفظ انسجام جامعه متوسل گردد و در نتیجه چنین سیاستی باعث اتلاف منابع قدرت و نیز از دست رفتن مشروعیت سیاسی دستگاه قدرت می گردد و بدین ترتیب گروه حاکم زمینه وضعیت انقلابی را در جامعه به وجود می آورند.
با این وضعیت که در حال حاضر در ایران مشاهده می شود می توان این گونه نتیجه گرفت که از این دو گزینه نظام جمهوری اسلامی ایران به گزینۀ دوم بیشتر تمایل دارد زیرا در حال حاضر ذهنیت گروه حاکم بر این قرار است که کوچک ترین امتیازی به مخالفان موجب بالا رفتن توقعات مخالفین برای تغییر بیشتر و اساسی تر، به گسترش جنبش کمک می کند.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
