شهر ِ غمگین ِ بارانی ِ من

به خاطره ی خونین ِ
امیر جوادی فر

از تو دورم، من از تو چه دورم
شهر ِ غمگین ِ بارانی ِ من !

گرچه، ای همنشین ِ همیشه !
واژگان ِ درختان ِ سیبت
در کنار ِ انار ِ دلم نیست
مثل ِ لبخنده ی یک شقایق
عاشق ِ لحظه های صبورم .

با دل از رمز وُ راز ِ تو گفتم
با تو در کوچه باغت شکفتم
یک صدا، یک صدای صمیمی
از غزلواژه های تو گفته ست .
با بُلندای ِ آواز هایش
جان ِ ما را به دریا سپرده ست .

پیک وُ پیغام ِ« چمخاله*» یی تو !
آتش ِ هر نی وُ ناله یی تو !
تو منی، من تو ام تلخ وُ غمگین .


روی گلدان ِ ایوان ِ جانت
یادگار ِ دل ِ ما نوشته ست .
دست ِ شوریده ی سبز ِ نقاش
آهِ ما را چه آبی، کشیده ست .


این همان، آبی ِ عاشقان است .
رنگ ِ آهنگ ِ زیبای جان است .

شهر ِ من ! شهر ِ رنج وُ برنجم !
یک صدا، یک صدای صمیمی
درشب ِ شوم ِ دنباله دارت
از بُلندای ِ مِهرش فروریخت .
تا که با جان ِ باران، نشیند
با صدای «ندا » یش در آمیخت .

این صدا همصدای غزل بود
با من وُ آرزو های من زیست .
کیست اینک نداند، نخوانَد :
این صدا از برای غزل بود .

شهر ِ غمگین ِ بارانی ِ من !
این تو وُ این غزلخوانی ِ من .

*چمخاله، بندری خیال انگیز
در کنار لنگرود .
کُلن . خرداد، ۸۹
Reza.maghsadi@gmx.de
Rezamaghsadi.blogfa.com