زمانی نه چندان دور در آمریکا, که من زندگی میکنم, می شدادعای ترقی خواهی و لیبرال بودن داشت و حامی اسرايیل هم بود. ترازو بسیار در سمت حمایت از اسرايیل سنگینی می کرد. امروزه ورق برگشته و حتی در بین یهودیان ترقیخواه آمریکا کمتر کسی از عملکرد دولت اسرايیل حمایت میکند. حامیان اصلی اسرايیل امروز در آمریکا دست راستی ترین و مذهبی ترین گروه ها هستند.
اما در بین اپوزیسیون ما داستان مسیر بر عکس طی کرده! حزب اللهی بعد از انقلاب در تلویزیون فارسی آمریکا کراوات میزند و به فلسطینیها بد و بیراه میگوید. و اکثریتی توده ای برای جنایات اسرايیل توجیه می تراشد!
آن کسانی که 30 سال قبل, با 60 سال تاخیر, در آستانه فروپاشی شوروی, به اردوگاه "سوسیالیسمش" پیوستند, حالا هم, با 60 سال تاخیر, در زمان فروپاشی صف متحد حامیان بی قید و شرط اسرايیل در غرب, به طرفداری از آن برخواسته اند.
در چنین دورانیست که در میابیم که کسانی چون علی اصغر حاح سید جوادی یا تراب حق شناس, علیرغم سوابق و بینشهای متفاوتشان, از آن جمله نادرترین عناصر سیاسی هستند که در ظره ظره نوشته ها و گفتارشان میتوان جوهر اعتقاد عمیق به حقوق انسان و همبستگی با مردم ستمدیده را یافت. این محکیست که صف آنان را از "حقوق بشری های" قلابی که امروز فراوانند, جدا میکند.
ای کاش که بیشتر از امثال اینها میداشتیم.
ش.ح. |