اندوه من
انبوه،انبوه
به سینه درم
نهفته چو کوه
به هق هق ِ شب گرفته ی ابر،
به بغض ِ بهاره می بَرَدم...
به طوطیکان
چومی نگرم
که بی‌خبراز مخافت ره
به گرد ِ کلاغ ِجامه سیه
فریفته و واله
حلقه زده،
به هوای ِ آن که هدهد شان
رسیده و
چارگرآمده!
اندوه من
انبوه،انبوه
به سینه درم
نشسته چو کوه
به ترکش پاره پاره ابر،
به رعد بهاره می بردم!
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
