زن

در حضور تو
گل را نمی بینم
ودر برابر این رستاخیز طراوت
جهان به همین نگاه آزمند من
خلاصه می شود


بگو
بگو چه رازیست
میان روشنایی و تو
که این شورش لطافت را
عمری جاودانه میدهی
و مدام در طلوع پیوستنی؟
بگو
عشق را
در کدام چشمه می جویی
که زلالش
آسمان نیلی را می ماند
و جاری اش
مهتاب شب چهارده را؟


در حضور تو
خود را نمی بینم
و نه آن تطاول بودن را
بگو
از کدام ستاره آمدی
که خورشید را
یارای برابری اش نیست
انسان را
توان خیالش
بگو
کدام رویا تو را آفرید
و کدام ناگفته
تو را زندگی داد؟


تو
پلی هستی
میان من و راحت متانتها
میان من وپگاه طاقتها
میان من وتجلی ی صادقانه ترین ابرازها
میان من وآن چیزها
که باز میداردم از هبوط
از اسارت بودن بی طلوع
روزی
باید از تو بگذرم
تا به حقیقت خود برسم

2001
شهاب طاهرزاده