در نهایت باید به عمال سرسپرده و رذل این حکومت گفت که دارید دست و پای آخر را میزنید ولی بدانید که هر چه رشته اید پنبه شده است. آن زمان که می توانستید با کمک سرکوب و زندان و شکنجه و کشتار به هدفتان برسید سپری شده، مردم آگاه دیگر هیچکدام از حرف هایتان را باور ندارند و با قدرت در مقابل شما می ایستند. بیش از این کوله بار جنایت تان را سنگین نکنید که زیر سنگینی آن له خواهید شد.

مادرعلیرضا، خانم اقدس طایفی که پس ازبیش ازدوسال ازدستگیری فرزندش، درتابستان ۱۳۶۳ملاقات کوتاهی بااوداشته است، درنخستین نگاه پسرش را نشناخت. او که ازآن دیدار، بهت زده وحیران بازگشته بود، به اعضای خانواده‌ی خود گفت: «اسکلتی روبرویم ایستاده بودکه چند دندانش شکسته بود. ریشی بلندداشت وموهای سرش ریخته بود. ناخن هایش بلندبودند ولباسش چرک. چشمانش بی فروغ بودند و نای ایستادن نداشت. به انسان‌های اولیه می‌مانست.»