زیبایی پدیده‌ای نسبی، تغییرپذیر و زودگذر است و متناسب با تغییرات تاریخی، اجتماعی و فرهنگی، متحول می‌شود. حس زیبایی یادگرفتنی است، انسانها یاد می‌گیرند، چه چیزی زیباست. سائقه یا غریزه‌ای به عنوان حس زیبایی وجود ندارد یا اگر به فرض وجود داشته باشد میان منشأ طبییعی آن با معنای فرهنگ آن، همان فاصله‌ای وجود دارد که میان طبیعت و فرهنگ وجود دارد. درک، تخمین و ارزشگذاری زیبایی مثل همه هنجارهای اجتماعی، در جریان یادگیری و جامعه‌پذیری به وجود می‌آید و با حس‌هایی چون بویایی و بینایی متفاوت است. انسان‌ها از بدو تولد از یکدیگر یاد می‌گیرند و روند جامعه پذیری متقابلی را می‌پیمایند. ما به عنوان کودک یاد گرفته‌ایم و به کودکان خود یاد می‌دهیم که چه چیزی زیبا و چه چیزی نا‌‌زیبا است.