آیا میشود گفت که "نام بعضی نفرات" هم نوعی "موزۀ تخیلی" است سرودۀ نیما در هفتاد سالی پیش، در همین روزها؟ اگر آن یک، مفهوم هنر و مرز و حد هنر و رابطۀ آدمی را با اثر هنری دگرگون می کند، این یک رابطۀ آدمی را با گذشته و زمان و زمانه دگرگون می کند: طیف نور تازهای می شود که بر واقعیت و واقعیات می تابد و زندگی را معنایی دیگر می دهد. چاشنی دلنشینی در فاصلۀ دو نیستی، آن نیستیِ پیش از هستی وآن دِگرِ پس از هستی.
" یاد بعضی نفرات "، یاد همگان نیست، که یاد " بعضی" است. دراندردشت و بیمرز، بی درو پیکر و بیحد و حدود نیست. "موزۀ تخیلی" محکوم به عظمتی پایان ناپذیر است و به خلاف آن، بر حسب تعریف، "یاد بعضی نفرات" محدود است و بخشی ازمعنی و اهمیت خود را هم از همین محدودیت می یابد.