آنچه میتوانم بگویم اینست که امروز بعد از سال‌ها تجربۀ انقلاب بسیاری فکرها و نگاه‌ها تغییر کرده. بسیاری هم هنوز با همان افکار گذشته به مسائل نگاه می‌کنند. اینطور است که نوشته‌ها و افکار من نیز مورد پسند برخی و با مخالفت برخی دیگر روبرو شده‌ است. در مورد کتاب داد بی‌داد چندین نقد تند و تیز مخالف منتشر شد چه در ایران چه در خارج. اما در مورد یادها جز نقدهای مثبت تاکنون نوشتۀ تندی علیه آن ندیده‌ام. این البته به این معنا نیست که نظر مخالفی وجود ندارد. در کتاب یادها البته به طور مشخصی با یادآوری مسیر زندگیم، به تفاوت میان نگاه امروزم با گذشته اشاره دارم. در عین حال به این مسئله هم به عمد توجه داشته‌ام که آدمی همواره میتواند تحت تاثیر شرایط و محیط قرار بگیرد همچنان که من در بسیاری موارد تحت تأثیر محیطم قرار گرفتم. اما از آنجا که همواره تلاش می‌کردم با خودم یگانه باشم در بسیاری موارد دچار شک و تردید هم می‌شدم. مثلا وقتی از اعضاء جوان حزب کمونیست فرانسه شنیدم که به سیمون دوبوار می گویند فاحشه، شروع کردم به خواندن کتاب‌های او تا بیشتر با نظراتش آشنا شوم. در نهایت با این شک و تردیدها بود که به تدریج از آن فکرها فاصله گرفتم.

نوشته در دست، متن پیاده شده گفتگویی است که با تراب حق شناس، یکی از اولین اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران در پاریس صورت گرفته. گفتگو بیشتر پیرامون چگونگی بروز مبارزه چریکی در دهه چهل وپنجاه، و نیز تحول بی سابقه ایدئولوژیک سازمان مجاهدین در دهه پنجاه است تا شاید نسل دهه هشتاد و نود، با وجود حس بن بست سیاسی ـ اجتماعی که گریبانگیر اوست، از تجربه مبارزات دو نسل قبل رهنمودی برای چگونگی ایجاد جایگاهی برای خود در دنیای مدرن امروز پیدا کند.