این بحث به یکی از اسناد مهم سیاسی در جریان انقلاب، تلگراف ویلیام سالیوان، آخرین سفیر ایالات متحده در ایران می‌پردازد که ۹ نوامبر ۱۹۷۸ - و چنانچه گری سیک می‌گوید ۲ نوامبر آن سال - به واشنگتن (به وزارت امور خارجه) فرستاد. عنواش این بود: «فکر کردن به‌آنچه فکر نکردنی است». بخشی از آن در ترجمه خاطرات سالیوان - ماموریت در ایران - اشاره شده و اینجا و آنجا هم تکه‌هایی از آن نقل می‌شود، اما تا کنون، متن کامل آن بفارسی در دسترس نبود. در ویدئوی مربوط به این مطلب (دقیقه ۱۹ به بعد)، اصل تلگراف قرائت شده‌است.

با آمدن ارتش سرخ بە کردستان، [اردوی ارتش سرخ] آنچنان رفتار ومنشی از خود نشان داد کە تمام تلاش مبلغین هیتلری برباد رفت، ولی بازهم کسانی پیدا می‌شوند کە مغزشان بازیچە تحریکات و دروغ‌پردازی‌های فاشیستها باقیماندە است. کسانی ازاین تهی مغزها که‌کتاب"هدیه‌" وشماره اول "نیشتمان" را خوانده‌اند وهواداری وتمایل مارا به حکومت شوروی دیده‌بودند، گفته‌بودند که‌آرمان جمعیت ژ.ک. ترویج مرام کمونیزم است، این گفته بیشک از منبع تبلیغات فاشیستها سرچشمه می‌گیرد، وگرنه ماکمونیست نیستیم واگر کمونیست هم باشیم جای هیچ اعتراضی برای مردم نیست دراین رابطه هیئت مرکزی جمعیت بیانیه رسمی را انتشار خواهد داد..."

اخیرا در نشریه محلی ''آبادان نامه، شماره دوم و سوم، تیر و مرداد ۱۳۹۷''، آقای حسین میرزایی، در پی تحقیقاتش درباره نفت در میان اسناد موجود در مرکز اسناد انقلاب اسلامی، وابسته به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران، به یادداشت های روزانه رفیق بهرام آرام دست پیدا کرده و ان را با متنی که ساواک در روزنامه اطلاعات ۱۸ بهمن ماه ۱۳۵۵ منتشر کرد، مقایسه و متوجه تحریف و دست بردن در متن این روزنوشت ها شده، متن کامل آن را منتشر کرده است است.

در مقابل احساستی که پوگروم ها در اروپا و آمریکا برانگیخت، آمران و عاملان این کشتارها تلاش کردند واقعیت ها را بپوشانند. پتلیورا ادعا کرد که «بلشویک ها یهودیان را به قتل رسانده اند و آن را ادامه می دهند». او پوگروم ها را انکار می کرد.
ژنرال الکسی وان لامپ، که در سال ۱۹۳۰ از وحدت «سفیدها» و نازی ها برای سرنگونی بلشویک ها پشتیبانی می کرد، ادعا کرد که «پوگروم ها به چپاول و مصادره محدود بود که در وهله اول یهودیان را هدف قرار نمی داد بلکه همه اهالی شکست خورده را» وباهدف تامین نیازهای نیروهای ارتش انجام می گرفته است.

در آن روزها، من با همهٔ ناپختگی‌ام، باور نداشتم که پادشاه ایران که همیشه مواظب رفتار و کردار و موقعیت خود، در سطح جهانی و روابطش با شخصیت‌های سیاسی، فرهنگی، مطبوعاتی، دینی و غیره بوده، چنین خطائی بکند و دستی دستی شخصیتی مانند موسی صدر را که می‌توانست مُبلغ خوبی برای او در کشورهای مسلمان منطقه و جهان باشد، بدون هیچ دلیلی از خود برنجاند و ناراضی کند و این مُهرهٔ مهم را بی سبب از دست بدهد؟ درحالی که در ملاقاتی که موسی صدر با او داشت، شاه با کمال میل و علاقه درخواست وی برای کمک به شیعیان لبنان را پذیرفته بود!