قانون اساسی مسئله ملی را از دریچه تفاوت‌های مذهبی بررسی می‌کند (و در عین حال تفسیر می‌کند). این امر را با نکات زیر ترویج می‌کند: در ایران، اقلیت‌های ملی، معمولا یا از مذهب دیگری یا جریان دیگری در اسلام، متفاوت از تشیع پیروی می‌کنند. دین رسمی ایران در قانون اساسی (اصل دوازده) اسلام و مذهب جعفری را اعلام می‌کند (ودر آن اشاره می شود« و این اصل الی الابد غیرقابل تغییر است»). از سوی دیگر، در آن گفته می‌شود که مذاهب دیگر اسلامی- مکاتب دینی و حقوقی (حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی) که اهل سنت هستند و همچنین زیدی (شاخه‌ای خاص از تشیع) از احترام کامل برخوردار خواهند بود.