فرهنگ موسیقی مردم ترکمن که تاریخی چندین سده‌ای دارد از نظر فرم و ژانرهای خود غنی و متنوع است. رشد و تکامل فرهنگ موسیقیایی مردم ترکمن در گذشته ارتباط ناگسستنی با هنر شگفت انگیز «باغشی»ها(ترانه سرایان مردمی) داشت، که سده‌ها بازگوکننده دیدگاه‌ها و داستان‌های سخت و طاقت فرسای گذشته مردم بودند. «باغشی ها» نه تنها ترانه سرا بلکه تقریبا تنها وقایع نگار ماجراها و حافظان آثار درخشان خلاقیت‌های موسیقیایی و شاعرانه مردمی بودند. در بین مشهورترین «باغشی‌ها» از سده نوزده و آغاز سده بیست می‌توان از کسانی چون «نوبت نیاز»، «آلی»، «ویران»،«دوردی»،«کِل»،« شوکور» و «ساری» نام برد.

داستان‌‌های منظوم قهرمانی رمانتیک و افسانه‌ای به‌لحاظ محبوبیت خود جایگاه دوم را دارند. این داستان‌ها شخصیت‌های ماجراجوی ویژه‌ی خود را دارند. سرایندگان برخی از آن‌‌ها ناشناخته‌اند (برای نمونه «شاه صنم و غریب») و سرایندگان برخی دیگر شناخته‌شده هستند: «زهره و طاهر» اثر ملانفس و «لیلی و مجنون» اثر عندلیب؛ اما حتا در هر یک از داستان‌‌های دسته‌ی اول نیز اثری از سبک سراینده‌ی آن وجود دارد. احتمال دارد سرایندگان اصلی آن‌‌ها همان «باغشی‌ها» بوده باشند. تمامی ‌داستان‌‌های منظوم توسط «باغشی‌ها» اجرا می‌شوند و برش‌‌ها و بندهای شاعرانه‌ای که خوانده می‌شوند، انگیزه‌‌هایی از پیش مشخص‌شده دارند.