چارلز فوریه، تئوریسین اجتماعی فرانسوی، یکی از نمایندگان اصلی سوسیالیسم تخیلی در تاریخ سیر اندیشه در غرب است . غیر از آن ، او یکی از پیشگامان جنبش برابری حقوق زن و مرد و انقلاب آزادی روابط عشقی در زمان خود بود، بعضی از نظرات او مخصوسا نظریه از خودبیگانگی انسان در سرمایه داری، بعدها روی مارکس و انگلس اثر مهمی بجا گذاشت. او نخستین فیلسوف اجتماعی فمنیست است.

آن چیزی را که ما در قرن بیستم شاهدش بودیم اولین موج عظیم رهائی از یوغ سرمایه بود که در نیمه راه با فرود و ریزش روبرو گشته و بالاخره از نفس افتاد. آن چه را که ما امروز دراکناف جهان بویژه درکشورهای جنوب (مشخصا در آمریکای لاتین) می بینیم آغاز دومین موج رهائی از یوغ سرمایه است. باید تلاش کنیم که دومین موج، اشتباهات و ندانم کاریهای موج اول را تکرار نکند تا به مرحله ی دوم استراتژی خود (تغییر جهان) و استقرار جهانی بهتر (سوسیالیسم) نایل آید.

انکشاف روند «جهانی‌سازی» آشکار ساخت که دولت‌ها پیکره‌هائی مصنوعی‌اند که در محدوده مرزهای ملی خود نمی‌توانند از پس بغرنجی‌ها و دشواری‌های نظم اقتصاد نئولیبرالی برآیند و در حقیقت نیازهای مصرفی جمعیت جهان بر سیاست‌های حکومت‌های ملی تأثیر می‌نهد و آن‌ها را ‌بازی‌چه نیازهای نظم اقتصادی نئولیبرالیستی می‌سازد.

انتظار من از تحصیلکرده فلسفه این بود که دستکم تفاوت میان "تناقض" و "تضاد" را بفهمد ولی متاسفانه حدت غرض نسبت به اسلام آقای دوستدار مثلا در مقاله "دانش چیست ...، در رابطه با هراکلیت" نشان عجز او از این تشخیص است: امری که حاکی از جهل مرکب نسبت به هردوی این مقولات منطقی است . بگذریم که دانش اصلا حیطه کسی نمیتواند باشد که تنها تحقیق اش در باره "فلسفه" ضد دانش نیچه باشد.

ایده الوژی مجموعه ایده های مشتمل بر اهداف، انتظارات، اعمال یک گروه اجتماعی بخاطر منافع و آمال خود برای سلطه بر دیگران است. ایده الوژی در استعاره پنجره یا عینک جهانبینی یک گروه است که گرایشات فلسفی، اجتماعی، سیاسی، مذهبی آنرا برای خود و دیگران تنظیم بکند. این پنجره را نخبگان هر طبقه – چه در حاکمیت چه در اپوزیسیون- بنا به شعور و منافع خود بمرور می سازند.

از آنجائیکه نوشته های نیچه هیجان آمیز ، تشجیعی و موافق مزاج عام و بجهت تغزلی بودن مشکل برای ترجمه هستند لذا برای درک صحیح نظراتش یا باید اکثر آثاراو بزبان اصلی ( آلمانی) مطالعه شوند و یا اینکه حداقل در ضمن آشنائی به آثارش نظر متخصصین فلسفه را در مورد او بشناسیم. چه نظر متخصصین فلسفه طبق تعریف دقیقتر از عقاید دیگر خوانندگان آثارش محسوب میشود.

هواداران لیبرالیسم می‌کوشند نکات مثبت این سیستم اقتصادی را برجسته سازند. آن‌ها بر این باورند که هرگاه این سیستم اقتصادی در جهان به نظام سلطه بدل گردد، تجارت جهانی از رونق زیاد برخوردار خواهد شد، امری که موجب رشد اقتصادی در همه کشورهای جهان خواهد گشت. بنابراین آن‌ها می‌کوشند به افکار عمومی جهان القاء کنند که نئولیبرالیسم موجب کاهش و حتی از بین رفتن فقر در جهان خواهد گشت.

کارکرد منشور هرگز نشاندهنده اتحاد پدیده ها نیست بلکه آشکار کننده این واقعیت است که مثلا آن "نور" تکرنگ و یکپارچه که تصور خام و عوامانه از آن دیده است در واقع ترکیبی دستکم از نُه نور مرعی و بسیار انوار نامرعی لکن قابل تجربه است.

نیچه در عصری که تحصیل کلاسیک فلسفی در اروپا معمول بود فلسفه تحصیل نکرد بلکه زبانشناسی خواند و بهمین جهت هم کرسی زبانشناسی در جه چهارمی نظیر بازل (بال) سویس را به او دادند. دقت شود که سخن از قرون وسطی و یا راجر بیکن در عصری که الهیات و فلسفه باهم تحصیل می شدند نیست، بلکه قرن نوزدهم و تقسیم مشخص تحصیلات به فلسفه و یا ادبیات و زبانشناسی از قبیل زبانهای قدیم (یونانی) است.

در هر حال فشار مطلق بر طبیعت زائیده مصرف مطلق ذخائر کانی، پیش-‌رفت‌های چشم‌گیر فنی و افزایش خارق‌العاده جمعیت جهان است. همان‌طور که دیدیم، این عوامل به تدریج بر طبیعت و به‌ویژه بر جّو کره زمین تأثیراتی ویرانگر می‌نهد که نتایج آن می‌تواند برای تمامی بشریت خطرناک و «بی‌بازگشت» باشد.

یکی رویکرد فلسفی به آزادی است که بر تعریف دیالکتیکی مشهورهگل: " آزادی درک ضرورت است "مبتنی است. دومی، آزادی از کارِ ناگزیر، از کارِ تحمیلی از سوی مصلحت های بیرونی است. در این معنا آزادی یعنی انجام آنچه شوق و تمایل برایش هست، آزادی ی انجام لذت بخش آنچه با اراده انتخاب شده است.

این یک نظر رایج است که حزب یا سازمانی که در برنامه اش از آزادی بی قید و شرط عقیده و بیان در جامعه دفاع می کند باید در درون خودش باور به این عقیده را به نمایش بگذارد. اما این نظر ظاهراً معقول، یا از فقدان درکی درست از معنای آزادی بی قید و شرط بیان و رابطه آن با آزادی تشکل ناشی می شود و یا از عوامفریبی.

من اصولاً‌ عصاره‌ی فلسفه‌ی نیچه را به ویژه عبارات و اصطلاحات (خدا مرده است، بازگشت جاودان،‌ ابرمرد، اراده معطوف به قدرت ...) را برای فرهنگ‌هائی کیشی (جمعی) که چندان پرسش‌‌‌پذیر نبوده، بلکه طاعت‌پذیرند، هولناک دیده و به همین سبب، این فیلسوف را خطرناک خوانده‌ام. مگر نیچه بدون فلسفه‌اش خطری هم دارد!؟