"داوید پرشت" ، فیلسوف جوان آلمانی، هر روز در ایستگاه تاکسیرانی پرسپولیس در شهر کلن آلمان سوار یک تاکسی، با راننده ای ایرانی میشود تا به دانشگاه یا به فرودگاه شهربرود. او اخیرا در یک مصاحبه تلویزیونی نقل کرد که تاکنون میان خارجی ها اینقدر افراد باسواد، تحصیکرده، علاقمند به فلسفه و سیاست ندیده است؛ مانند ایرانیانی که غالبا پناهنده میباشند و دارای مدارج بالای تحصیلی هستند و اکنون به اجبار، در غرب راننده تاکسی شده اند." داوید برشت" با یکی از این رانندگان تاکسی ایرانی، سرگذشت فلسفه غرب در قرن ۱۹ را چنین نقل میکند...

سخن در اینست که چرا پوپر در فرهنگ ادب زدۀ ایران که در آن فلسفه تعطیل است، مطرح است. بنظر من دو دلیل سبب این وضعیت هستند، اولی ضدیت پوپر با سوسیالیسم که سبب حمایت حکومت های سرمایه داری از رواج نظرات وی شده است. و دومی سطحی بودن نظرات وی در فلسفه است که سبب گرایش خوانندگان کم سواد در شرق و غرب به او شده است.

هر چند پاکستان بنا بر قانون اساسی باید کشوری دمکراتیک و فدرال باشد، اما مناسبات دمکراتیک در این کشور از رشد چندانی برخوردار نیست و فدرالیسم نیز در حال حاضر وجود ندارد، زیرا دولت مرکزی بنا بر ملاحظات سیاسی از برگزاری انتخابات ایالتی خودداری می‌کند و فرمانداران ایالت‌ها از سوی دولت فدرال تعیین می‌شوند. علت اصلی کمبود رشد دمکراسی نیز در ارتباط بلاواسطه با عقب‌ماندگی اقتصادی این کشور قرار دارد. در جامعه‌ای که مناسبات تولیدی سرمایه‌داری از رشدی اندک برخوردار است، سندیکاها که ستون اصلی دمکراسی در هر کشور دمکراتیکی را تشکیل می‌دهند، نمی‌توانند از رشد چندانی برخوردار شوند و در همین رابطه احزاب سیاسی نیز نمی‌توانند به پدیده‌هائی پایدار بدل گردند تا بتوانند مُدام در دگرگونی دمکراتیک مناسبات قدرت سیاسی نقشی تعیین کننده داشته باشند.

زمان در پیوند ِ ناگسستنی با مکان است. به این معنا که زمان بدون ِ محمل ِ مکانی و مکان بدون ِ سنجه ی حرکت مند و حرکت شمار ِ زمانی هم به لحاظ ِ مادی و عینی ناممکن و هم به دلیل ِ علمی و تجربی غیر ِ قابل ِ تصوراند، به طوری که می توان زمان و مکان را وحدتی همبسته با نام ِ زمانمکان نامید. زمانمکان از این رو، واقعییت ِ وجودی، عینی، مستقل از ذهن ِ ماده ی در حرکت است که در اشکال ِ تعین مند ِ طبیعت یعنی میلیون ها جهان، میلیاردها کهکشان، میلیاردهامیلیارد منظومه،ستاره ، سیاره و سیارک ِ غیر ِ قابل یا قابل ِ سکونت هستی ِ بالفعل یا بالقوه ی بی آغاز و پایان دارد.

یکی از نیازهای اساسی ما نقد علمی قدسیت است زیرا جامعه ما دستخوش ازخودبیگانگی بوده و دارای نخبگانی است که دین زدگی و محافظه کاری آنها را فلج ساخته است. رشد سکولاریسم و خردگرایی و مدرنیته فکری فلسفی با نقد دین گره خورده است.

همۀ متفکرینی که نظیر هابرماس و فوکو به مسئلۀ "دیسکورس" اجتماعی یا قیود بحث (کردن) در جامعه پرداخته اند، از کسانی هستند که به جهت مد سیاسی ضد ماتریالیستی عصرشان در غرب خجولانه نظرات ماتریالیستی در تحکم سرمایه داری بر جامعه و فرهنگ را به لباس عاریتی ادبی و "روانی" تحت عنوان "دیسکورس"، "اخلاق دیسکورس" و"عملکرد دیسکورس" طرح کرده اند.

ایده‌ی سوسیالیسم در فرانسه قدمتی به‌مراتب بیش‌تر از هر کشور دیگری در جهان دارد و منشاء آن به انقلاب کبیر فرانسه می‌رسد. از اواخر قرن هجدهم این کشور شاهد ظهور انواع سوسیالیسم بوده، ازجمله سوسیالیسم تخیلی، سوسیالیسم سندیکالیستی، سوسیالیسم انقلابی، و سوسیالیسم رفرمیستی. بر زمینه‌ی ایده‌های بزرگانی همچون فرانسوا بابوف، شارل فوریه، و کلود‌هانری سن سیمون که به‌عنوان «سوسیالیست‌های تخیلی» معروف شدند، و نظرات انقلابیونی همچون لوئی بلانکی و آنارشیست‌هایی همچون پی‌یر ژوزف پرودوُن شکل گرفت و ایده‌های پیشرفته‌ی سوسیالیسم یا سوسیالیسمِ مارکسی که به «سوسیالیسم علمی» معروف شد، عمدتاً به دورانِ بعد از کمون پاریس، باز می‌گردد.

آیزایا برلین ۶ ژوئن ۱۹۰۹ در ریگا به دنیا آمد، مرکز استان لیوونیا در آن زمان، که بخشی از امپراتوری روسیه به شمار می‌رفت. برلین در نوجوانی شاهد انقلاب‌های فوریه و اکتبر سال ۱۹۱۷ شد و، در حالی که همراه خانم معلم‌اش در پتروگراد (سنت پترزبورگ کنونی) قدم می‌زد، با چشم‌های خود دید که جمعیت خشمگینی یک مأمور پلیس را روی زمین می‌کشند تا به قتل برسانند. او در برنامه‌ای در شبکه‌ی ۴ رادیو بی‌بی‌سی در سال ۱۹۹۲، می‌گوید که خاطره‌ی این حادثه «مرا به وحشت دائمی از خشونت فیزیکی دچار کرد، و این احساس برای همیشه در باقی عمرم با من ماند.» جو پرآشوب ناشی از به قدرت رسیدن بلشویک‌ها بالأخره خانواده‌ی برلین را وادار کرد که در سال ۱۹۲۱ به انگلیس مهاجرت کنند. برلین که از دانشگاه آکسفورد پذیرش گرفته بود، اولین یهودی‌ای شد که بورسیه‌ی ادامه‌ی تحصیل در «آل سولز کالج» را دریافت کرده است.