بی یار وبی دیار...
Sun 18 04 2010
برزین آذرمهر
درسوگ یار ناشناخته‌ام
منصور خاکسار
می پرسی‌ام
که ام؟
من شاخه‌ای جدا شده از
اصل و ریشه ام!
دور از تو
سال هاست
چون شاخه‌ای
فرو شده در خاک دیگرم!
در این دیار سرد
دیریست آفتاب،
یک لحظه هم
به مهر
نتابیده بر سرم!
لیکن
هماره در گذر عمر ِ بی‌بهار
گرد هزار خاطره
پو شیده پیکرم!
با من مگو
تو از غم و تیمار ِ باغبان!
با من مگو
که سایه مهری است بر سرم!
با این همه ولی
من سرد می شوم
با این همه،
شکوفه که دارد هوای رشد
با غنچه‌های نا شده بر شاخه
گل هنوز؛
من زرد می شوم!
ای بر توام
هماره
ز زندان ِ غم
درود!
بی شعر و بی‌سرود،
بی یار و بی‌دیار
بنگر
که با تمامی شوری که
در من است،
پائیز در رگان من
افسرده خون
چه زود!