ویکتور هوگو
سپیده می دمد
ترجمه بهروز عارفی
Mon 12 04 2010
سپیده می درخشد؛
شب تیره می گریزد؛
رویا و مه
به جاده شب می روند؛
پلک ها و سرخ گلان،
نیمه می شکفند؛
از بیداری اشیا
گوش ها پر از غلغله است.
دود و سبزه زار،
بام ها و لانه ها ؛
سخن در سخن
به آواز و به نجوا،
باد با درختان بلوط
و آب با چشمه ها ؛
نفس ها ،
آوا می شوند!
همه چیز، جان و د لش را می یابد،
کودک بازیچه اش را،
کوره شعله اش را،
و ویلن آرشه اش را؛
جنون است این آیا؟،
به گستره جهانی چنین بزرگ،
هر کس آغاز می کند
آن چه را که در سر می پروراند.
چه بیاندیشی و چه دوست بداری،
شیدائی بی پایانت ،
به انتهای هدف ،
پرواز می کند؛
چنانکه زورق به دنبال موج شکن،
زنبور در پی بیدی پیر سال،
قطب نما به جستجوی قطب،
و من
در جستجوی حقیقت.
L'aurore s'allume
Victor Hugo
I
L'aurore s'allume ;
L'ombre épaisse fuit ;
Le rêve et la brume
Vont où va la nuit ;
Paupières et roses
S'ouvrent demi-closes ;
Du réveil des choses
On entend le bruit.
Tout chante et murmure,
Tout parle à la fois,
Fumée et verdure,
Les nids et les toits ;
Le vent parle aux chênes,
L'eau parle aux fontaines ;
Toutes les haleines
Deviennent des voix !
Tout reprend son âme,
L'enfant son hochet,
Le foyer sa flamme,
Le luth son archet ;
Folie ou démence,
Dans le monde immense,
Chacun recommence
Ce qu'il ébauchait.
Qu'on pense ou qu'on aime,
Sans cesse agité,
Vers un but suprême,
Tout vole emporté ;
L'esquif cherche un môle,
L'abeille un vieux saule,
La boussole un pôle,
Moi la vérité !
|
|