نامه‌ی سرگشاده به خانم شیرین عبادی
Mon 15 02 2010
زاگرس خسروی
بانوی گرامی!
نیک می‌دانم افزایش فشارهای حکومت کودتا بر مردم ایران وظایف شما را نیز سنگین‌تر نموده و بر تلاش‌تان در مقابل استبداد افزوده است، که این مهم از نگاه همگان پوشیده نیست و جای تقدیر است. حضور اخیرتان در اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو و ارائه گزارش از وضعیت حقوق بشر در ایران مرا به تاملی واداشت که دریغم آمد با خود شما در میان نگذارم.
گزارش‌تان ناظر بر وضعیت عمومی حقوق بشر در ایران است و در این میان تاکید بر چندین گروه اجتماعی از جمله دانشجویان، کارگران، روزنامه‌نگاران، زندانیان، بهائیان، دراویش گنابادی، هشت خانواده فعالین سیاسی- اجتماعی و دو دختر آقای توسلی می‌باشد. (دفاع از آنها را به حق و شایسته می‌دانم) اما آنچه در گزارش شما با کمال تعجب غایب بود (و امیدوارم آگاهانه از قلم نیافتاده باشد) وضعیت حقوق بشر ملیتها و اقوام ساکن ایران است، که یکی از عمده‌ترین معضلات جامعه ایران در طول دهه‌های اخیر می‌باشد.
اجازه می‌خواهم صادقانه نکاتی را در این مورد یاد آورد شوم که در گزارشات آینده‌ی شما شایسته است انعکاس یابد. از شهر زادگاهت بگویم. به هر سوی همدان بابا طاهر و بوعلی قدم بگذاری زبانی کاملا متفاوت با زبان شما تکلم می‌کنند. اطراف همدان ترکی، دهات جنوب لری و کمی آنطرف‌تر به زبان مادری من کردی صحبت می‌کنند. آیا به این همه تنوعات فرهنگی در ایران هرگز اندیشیده‌اید؟ آیا از محرومیتها و خفقان فرهنگی مناطق بلوچستان و کردستان، آذربایجان و اهواز آگاهید؟
افتخار جایزه صلح نوبل را شما برای ایران به ارمغان آوردی، و در آن جشن باشکوه هنرمندان کرد گروه کامکار این شادی را سرودند و بانگ شعف سردادند. هیچ می‌دانی تک تک این هنرمندان همراهت و همه ملت کرد در سرزمین خودشان از خواندن و نوشتن به زبان مادری محروم‌اند؟ و این مردم برای کسب همین حقوق بدیهی خویش مورد یورش قرار گرفته‌اند. جنایات سی سال گذشته در کردستان بر کسی پوشیده نیست. فقط برای مثال، در حمله نیروهای دولت به کردستان بر طبق آمار سپاه پاسداران 14000 گلوله خمپاره در عرض 24 روز به شهر سنندج اصابت کرد. آمار و ارقام تکان دهنده‌ای بیشمار موجود است که در این نامه‌ی کوتاه مجال گفتن آن نیست.
از صمیم دل می‌خواستم نامه را با احترام و لحن زیبا که درخور شما باشد به پایان برسانم. هیچ کلامی نیافتم غیراز جملات آخر گزارش خودتان که گفته‌اید:
"همکاران ارجمند توجه داشته باشید که هر یک از ما در قبال تاریخ پاسخگو و مسئول هستیم. مبادا که فردا در قبال ملتی بی پناه شرمنده‌ی زدوبندهای سیاسی خود باشیم".
برایتان آرزوی پیروزی دارم.
با سپاس
زاگرس خسروی
20 بهمن 1388
09/02/2010