مادران پارک لاله ایران
۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، فریادی علیه ساختار سلطه‌گر و مرد-پدرسالاری است!
Mon 24 11 2025
نظام مرد-پدرسالار و زن‌ستیز جمهوری اسلامی ایران، بلافاصله پس از تصرف قدرت، علیرغم مبارزه و مقاومت‌های جانانه‌ی زنان از همان آغاز تاکنون، هر چه در توان داشته گذاشته است تا ساختارهای تبعیض‌آمیزش را به وحشیانه‌ترین شکل ممکن به قانون تبدیل کند و خشونت و تبعیض جنسی – جنسیتی را به شکل سیستماتیک در تمام عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و حتی اقتصادی بر زنان تحمیل کند. از خشونت خانگی و بردگی زنان به عنوان تولید کننده‌ی نیروی کار خانگی و پرستاری از کودکان و سالمندان تا عدم پرداخت حقوق برابر در محیط‌های کاری خارج از خانه و دیگر عرصه‌های اجتماعی، از حجاب اجباری و نداشتن حق کنترل بر بدن خود تا نداشتن اختیار در سفر و حضانت فرزندان و انتخاب شریک زندگی و سایر حقوق فردی و اجتماعی، زنان همواره به‌عنوان جنس دوم تلقی شده و مورد تبعیض، ستم، تعرض و محرومیت شدید بوده‌اند. خودکشی و خودسوزی زنان ناشی از فشارهای جامعه‌ی مردسالار نیز از موارد بسیار مهم خشونت علیه زنان است که در بسیاری از موارد خبرش در رسانه‌ها منتشر نمی‌شود. زنان به دلیل جنسیت‌شان در خیابان و در زندان نیز به شدت و مدام مورد تحقیر و توهین و تعرض قرار می‌گیرند و برای دستیابی به برابری نسبی در هر موقعیتی که هستند، باید چندین برابر مردان فعالیت کنند و بجنگند.
زنان به عنوان نیمی از جمعیت جهان در نظامهای سودمحور، سلطه‌گر و مرد-پدرسالار، به‌ویژه در سایه‌ی ساختارهایی مبتنی بر سلطه‌ی دین مانند جمهوری اسلامی ایران و افغانستان، همواره از طرف حاکمیت و هم از طرف جامعه‌ی مرد-پدرسالار مورد خشونت و تبعیض‌های فاحش و سیستماتیک و مضاعف بوده‌اند. در کشورهای به اصطلاح دموکراتیک نیز در زمان تشدید بحران‌ها و قدرت گرفتن نیروهای راست و در شرایط جنگی، تبعیض و خشونت بر زنان شدیدتر می‌شود و برماست که برای رهایی از این همه ستم، خشونت، تبعیض، نابرابری، جنگ، تخریب محیط زیست و جنایت بایستیم و مستمر و پیگیر مبارزه کنیم تا بتوانیم دنیایی انسانی، عادلانه و بدون خشونت و تبعیض بسازیم.
روزنامه شرق مطلبی را در هفدهم آبان امسال منتشر کرده است: «از ابتدای سال ۱۴۰۴ ، هر سه روز دست‌کم یک زن کشته شد. آن‌طور که در اخبار و منابع خبری منتشر شده، بین ۴۵ تا حدود ۶۲ زن، طی ۴ تا ۶ ماه ابتدای سال ۱۴۰۴، به دست مردان خانواده کشته شدند و انجمن جامعه شناسان ایران هم، چهارم آبان ۱۴۰۴، « از ثبت ۶۳ مورد همسرکشی در ایران از ابتدای سال» خبر داده است. هولناک‌تر این‌که به گفته‌ی فعالان اجتماعی، آمار منتشر شده از قتل‌ها و خشونت‌ها، نمونه‌ی کوچکی از واقعیتی است که زنان با آن مواجهند.
در نظامهای مرد-پدرسالار ، بسیاری از زنانِ فرودست و محروم جامعه نیز مجبورند که زود و ناخواسته ازدواج کنند و حق کار و تحصیل با شرایط برابر را ندارند، که به نظر می‌رسد با افزایش آگاهی زنان و مقاومت در برابر این تبعیض‌ها و خشونت‌ها، زن‌کُشی شدت گرفته است زیرا جامعه‌ی مردسالار که خود را مالک و زنان را ناموس خود می‌داند، توان تحمل سرپیچی زنان و دختران جوان را ندارد. در کشورهایی مانند ایران که قوانین بر مبنای ساختارهای ارتجاعی و زن ستیزانه تدوین شده است یا فرهنگ مرد-پدرسالاری از طریق قدرت مذاهب رواج زیادی دارد، مردان برای «حفظ آبرو» یعنی حفظ قدرت مردسالارانه‌ی خود، به خودشان اجازه می‌دهند که حتی عزیزترین فرزند خود را بکُشند. اما زنان دیگر حاضر نیستند به این ساختارهای تبعیض آمیز، چه از طرف حاکمیت، چه از طرف جامعه‌ی بیمار مردسالار تن دهند و به شدت مبارزه جو شده‌اند. نمودهای بارز مبارزه‌جویی و سرسختی زنان و جوانان آزادی‌خواه و برابری‌طلب را در قیام غرورآفرین زن، زندگی، آزادی در سراسر ایران دیدیم. این مبارزات علیه تحمیل حجاب اجباری و دیگر ارکان تبعیض هم‌چنان بی وقفه ادامه دارد و زنان و جامعه‌ی کوئیر مصمم ایستاده‌اند و حاضر نیستند به عقب بازگردند و تن به تسلیم در برابر این همه خشونت و نابرابری بدهند.
حاکمیت نیز از این همه مقاومت وحشت زده شده و به صدور احکام اعدام افزوده است تا شاید با ایجاد رعب و وحشت، بتواند جلوی عصیان زنان و مردان برابری‌خواه و دگرباشان را بگیرد، اما موفق نخواهند شد. هم اکنون دو زن مبارز کُرد به نام‌های وریشه مرادی و پخشان عزیزی و نیز زهرا شهناز طبری محکوم به اعدام هستند. زینب جلالیان زن مبارز کُرد نیز بیش از هیجده سال است که بدون یک روز مرخصی با حکم حبس ابد در زندان است و هر روز شاهدیم که تعداد زیادی از فعالان سیاسی و مدنی را بازداشت و به حکم‌های سنگین یا اعدام محکوم می‌کنند و خودشان و خانواده‌های‌شان را زیر فشارهای شدید همراه با تهدید قرار می‌دهند تا شاید به این طریق بتوانند زنان و جوانان مبارز را به سکوت یا مدارا با حاکمیت بکشانند.
ما مادران پارک لاله ایران که خود زن و برخی مادر هستیم و خشونت و تبعیض و سرکوب علیه زنان را در عرصه‌های مختلف زندگی فردی و اجتماعی خود در ایران زیر سلطه‌ی حاکمیت اسلامی تجربه کرده و سال‌ها نیز در جنبش‌های دادخواهی و زنان جنگیده‌ایم، ۲۵ نوامبر (چهارم آذر) روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را گرامی می‌داریم و به تمامی زنان مقاوم و مبارز و دادخواه در ایران و جهان درود می‌فرستیم. ما زنان مبارز و مستقل، حجاب اجباری و تبعیض جنسی - جنسیتی و چرخه‌ی آزادی کُشی، سرکوب، قساوت، بازداشت، شکنجه، اعدام، تبعیض، بی‌عدالتی، زن ستیزی و مرد-پدرسالاری در ایران و جهان را به شدت محکوم می‌کنیم و اعتقاد عمیق داریم که این زنجیرها را باید به دست خودمان همراه با سایر جنبش‌های مستقل و مردمی پاره کنیم و به رهایی، آزادی، برابری، و دنیایی عادلانه، انسانی و شاد دست یابیم.
از شما زنان و دادخواهان می‌خواهیم که برای دستیابی به مطالبات زیر با ما همراه شوید:
۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) لغو مجازات اعدام و پایان دادن به هرگونه حذف فیزیکی و شکنجه شامل؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه‌هایی علنی، عادلانه و مردمی (مجازاتی به جز اعدام)، ۴) برخورداری از آزادی بیان، اندیشه، قلم بدون قید و شرط، ۵) برخورداری از آزادی پوشش و حق کنترل بر بدن بدون قید و شرط، ۶) برخورداری از حق اعتراض، اعتصاب، تجمع، تشکل، سازمان و احزاب مستقل، ۷) برخورداری از برابری حقوق شهروندی و رفع هرگونه تبعیض و ۸) جدایی دین از حکومت. ما اعتقاد عمیق داریم که ساختار سراپا فاسد، تمامیت‌خواه و دیکتاتوری مذهبی – ارتجاعی و غیر دموکراتیک حکومت اسلامی ایران باید در هم شکسته شود و طرحی نو در اندازیم.
زنان ناموس هیچ‌کس نیستند!
رهایی زنان، رهایی جامعه است!
زنده و پیروز باد جنبش مستقل زنان!
زنده و پیروز باد جنبش مستقل دادخواهی!
زنده و پیروز باد قیام رادیکال «زن، زندگی، آزادی - ژن، ژیان، ئازادی»!
مادران پارک لاله ایران
سوم آذر ۱۴۰۴ برابر با ۲۴ نوامبر ۲۰۲۵
www.mpliran.net
|
|
