خانه ای که از دست می رود
Fri 15 08 2025
فرامرز پارسا
به نقطه پایانی عمر کره زمین نزدیک و نزدیک‌تر می‌شویم.
چه چیزی باعث شکل‌گیری این باور شده است؟ چرا حس می‌کنم حتی سریع‌تر از آنچه تصور می‌کردیم، زمین را از دست می‌دهیم؟ این فقط یک نگرانی برای کره زمین نیست؛ بلکه نابودی همه هستی و حیات روی این خاک است.
ما نه در حال جنگ با موجودات خیالی هستیم، نه با سیاره‌ای بیگانه با اشکال عجیب و هوشی خارق‌العاده. دشمن ما، خود ما هستیم. هر روز، تغییرات شدید آب‌وهوایی را در نقاط مختلف دنیا می‌بینیم و همه تقصیرها را گردن کارخانه‌هایی می‌اندازیم که با دود و سوخت خود هوا را آلوده می‌کنند. آلودگی مزرعه‌ها و خوراک دام‌ها را به صنایع می‌بندیم که پسماند هایشان را به رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و حتی اقیانوس می‌ریزند و حیات آبزیان را نابود می‌کنند.
البته که این کارخانه‌ها مقصرند و سهم بزرگی در این فجایع دارند، اما آیا تا به حال فکر کرده‌ایم که پیشرفت فناوری‌های بشر ــ که قرار بود زندگی را آسان‌تر کند ــ خود یکی از بزرگ‌ترین عوامل این آسیب‌هاست؟
آیا می‌دانید هر بار که ماهواره‌ای از جو زمین خارج می‌شود، سوراخی در لایه‌های آن ایجاد می‌گردد که می‌تواند تبادل خطرناکی بین فضای بیرون و زمین به وجود آورد؟ کافی است به ابتدای عصر پرتاب سفینه‌ها برگردیم، زمانی که هنوز دست بشر به این فناوری‌های پیچیده نرسیده بود، تا ببینیم از آن روز تا امروز چه تغییرات هولناکی رخ داده است.
اولین ضربه به جو زمین و آغاز ورود اجسام از خارج، به ۴ اکتبر ۱۹۵۷ بازمی‌گردد؛ زمانی که اتحاد جماهیر شوروی نخستین ماهواره خود را به فضا فرستاد. سپس، در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱، «یوری گاگارین» نخستین انسانی شد که در مدار زمین چرخید. از همان روز، رفت‌وآمد مداوم سفینه‌ها و ماهواره‌ها، صدماتی جدی به جو زمین وارد کرد و این روند هنوز ادامه دارد.
بیایید کاری کنیم که نوه‌ها، نتیجه‌ها و نسل‌های آینده‌مان گرفتار این فاجعه نشوند. با انتخاب‌های درست، زمین ــ تنها خانه مشترک‌مان ــ را ترمیم کنیم تا نسل پس از ما در آرامش و آسایش زندگی کند.
خواستن همه ما، نتیجه می‌دهد.
—------------
۲۰۲۵/۸/۱۴
|
|
