پژواکِ پرِ پرواز
Mon 28 04 2025
رضا بی شتاب
تسلیت به مردمِ آسیب دیده وُ بردبارِ بندرعباس
پژواکِ پری مانده وُ آواز
کابوسِ قفس حسرتِ پرواز
جان سوخته از مِحنت وُ فریاد
نوزادِ زمان نامَده جان داد
ذراتِ جُنون کُشته هوا را
از حادثه لبریز بلا را!
با گریۀ مادر چه کُنَد جان
با کُشته وُ با خانۀ ویران
داغِ غمِ وُ تنهایی وُ غرقاب
این فاخته افتاده به گرداب
ای داد زِ بیداد وُ زِ کابوس
ای داد زِ آزادۀ محبوس
شد اسکله وُ بندرِ آن خاک
شد سینۀ سنگ از غمِ آن چاک
دریا به سر وُ روی زَنَد:های...
فرزندِ گُلُم کُشته شد ای وای
در آتش وُ از درد پریشان
زین دوزخِ بی روزنِ زندان
آتش که زده بر تنِ شمشاد!؟
می سوزد وُ با باد رَوَد یاد
بر خاک بپاشد تنِ خورشید
لبخند زُداید زِ دل امیّد
نِی ناله کُنَد از غمِ نیزار
از مرگِ خود وُ فاصله بیزار
از صبر وُ دلِ سوخته در سوز
دمسازِ من! این غصه برافروز
تخریب کُنَد خاکِ وطن دیو
این راهبرِ هول وُ پُر از ریو
آنجا که شَرَف شرحِ دروغ ست
بر گردنِ آخوند چو یوغ ست
انبوهِ سفیهانِ ولایت
در غارت وُ مشغولِ جنایت
عمامه چه آورده بجز ننگ
اندر تنِ بی رگ همه نیرنگ
هر روز فزون آمده نکبت
تنها وطن افتاده به غربت
بر گنج زده چنبره چون مار
تاراج وُ حراج آمده سمسار
فرسایشِ هستی هدفِ جهل
ای مُرده در آفاقِ ستم عقل
این خانۀ بختک زده بی خواب
مهتاب چو زندانیِ مُرداب
تاریکیِ خورشید تباهی ست
بر چهرۀ افلاک سیاهی ست
آینده وُ امید هَدَر شد
خاکسترِ سوسویِ سَحَر شد
غارت شده پُر دوده نگاه اش
پُر دود دلِ مُرده وُ آه اش
غول عاملِ یغمایِ وطن شد
آزادیِ دلمُرده کفن شد
در آتشِ بازیِ دغَلباز
جان داده مگر جنگلِ پُر راز!؟
از آتش ناگه شرری نیست؟
از خشمِ خلایق خبری نیست؟
آن لحظه که چون کوه خروشد
فریاد زِ هر گوشه بجوشد
خَمّار خدایی که برآمد
در مزبله عُمرش به سرآید
سه شنبه 9 اردیبهشت ماه 1404///29 آوریل 2025
|
|