گیدئون لِوی،
سی سال پیش، قتل عام کفر کنا اسرائیل را تکان داد.
امروز، آن رویداد، بسان قطره ای در اقیانوس تلقی می شود.
برگردان: بهروز عارفی
Thu 3 04 2025
روزنامه هآرتس ، سوم آوریل ۲۰۲۵.
در آن دوران چقدر ساده لوح و احساساتی بودیم. در ۱۸ آوریل ۱۹۹۶ - ۲۹ سال پیش – در جریان عملیات نجات واحد کماندویی ماگلان به فرماندهی سرگرد نفتالی بنت از کمینی که در روستای کفر قنا در جنوب لبنان گرفتار شده بودند، یک توپخانه اسرائیل به روی مردم اتش گشود. چهار گلوله توپ به یک اردوگاه پناهندگان سازمان ملل اصابت کرد و منجر به کشته شدن ۱۰۲ غیرنظامی شد که بیشترشان کودک بودند.
طبق معمول، سخنگوی ارتش اسرائیل دروغ گفته، ایجاد اغتشاش فکری کرد. شیمون پرز ، نخست وزیر وقت، گفت "بسیار متأسفیم" اما "عذرخواهی نمی کنیم" و جهان خشمگین شد. چند روز بعد، اسرائیل ناگزیر شد به عملیات «خوشه های خشم» پایان دهد؛ در آن سال ها، لبنان هدف عملیات نظامی جنون آور اسرائیل بود. یک ماه بعد، بنیامین نتانیاهو برای نخستین بار به مقام نخست وزیری رسید که یک دلیل آن کشتار کفر کَنا بود. در آن هنگام چقدر ساده لوح و احساساتی بودیم.
پس از آن، در هر جنگِ ، کفر کنا نماد کابوس اسرائیل شد، رویدادی که در آن تعداد زیادی غیرنظامی کشته شدند و اسرائیل ناگزیر شد به جنگ پایان دهد: رویدادی که نباید تکرار شود. اما زمانه دگرگون شده است. امروز اسرائیل بدون واهمه از پیامدهای کفر کنای دیگری، به دلخواه خود حمام خون به راه می اندازد.
در دو هفته گذشته، اسرائیل تقریباً هر روز ، "کفر کنا"ی جدیدی در باریکه غزه به بار آورده است و هیچ کس هم خواستار توقف آن نیست. کابوس کفر کنا دود شد و به هوا رفت. دیگر نیازی نیست که با هشدار از کشتار غیرنظامیان بی گناه جلوگیری کرد. برای هیچ کس اهمیت ندارد. سخنگوی ارتش اسرائیل دیگر نیازی به دروغ گفتن نیز ندارد، نخست وزیر دیگر نیازی به ابراز پشیمانی ندارد. اسرائیل و جهان وجدان شان را از دست داده اند.
اگر در این مرحله از جنگ، خونریزی وحشتناک یکشنبه نتواند جلو اسرائیل را بگیرد، اگر کشتار یک هیئت پزشکی در رفح نتواند مانع از تکرار آن شود، چه چیزی می تواند جلوی اسرائیل را بگیرد؟ پاسخ این است که هیچ چیز. اسرائیل می تواند تا دلش میخواهد قتل عام کند. و چننین پیداست که خواستار ارتکاب کشتارهای بسیاری است.
پس از بمباران های جدید و ازسرگیری جنگ در غزه، اسرائیل ۴۳۶ غیرنظامی از جمله ۱۸۳ کودک و ۹۴ زن را کشته است . یعنی چهار برابر کُشتگانِ کفارکنا و حتی بیشتر.
مقاله های تکان دهنده نیر هاسون و حنین مجادله در هآرتس روز جمعه (۲۸ ماررس ۲۰۲۵)، چهره ها را افشا کرده و خاطره رویداد دهشتناک گذشته را دوباره زنده کرد. آن ها نفرت انگیزند. در این هفته، شرحِ قتل عام هولناک دیگری، یعنی کشتار امدادگران اورژانس پزشکی در اردوگاه تل الشلطانِ رفح که شاید وحشیانه ترین کشتار باشد، جزء به جزء فاش شد. پیکر بی جان 15 نفر، یکی با پاهای بسته و دیگری سوراخ سوراخ در اثر 20 گلوله، در زیر توده ای از شن، در کنار آمبولانس‌ها و ماشین های آتش نشانی پیدا شدند.
به گفته شاهدان عینی، دست کم، چند نفر تیرباران شده بودند. همه آنها امدادگرانی بودند که تلاش می کردند به کسانی کمک کنند که در حمله های هوایی اسرائیل مجروح شده بودند. در وضعیتی عادی، گزارش هاسون، جک خوری و لیزا روزوفسکی (هآرتس، سه شنبه اول آوریل) برای توقف جنگ کفایت می کرد. کفر کنا در مقایسه با این وحشیگری ها، بی اهمیت تر به نظر می رسد. در مورد نخست، شاید می شد باور کرد که اسرائیل ناخواسته ده ها انسان بی گناه را کشته است. در تل السلطان، روشن است که نیتی سوء و جنایتکارانه برای ارتکاب جنایت وجود داشته است.
آنچه در تل السلطان رخ داد کشتار اسرائیلی به سبک می لای* است. اما در حالی که می لای تغییر چشمگیری در افکار عمومی آمریکا علیه جنگ ویتنام به وجود آورد، تل السلطان نتوانسته بر بیشتر رسانه های اسرائیلی تأثیر گذارد. آمریکای میلیتاریست و شستشوی مغزی شده دچار آشوب شد. اما، اسرائیل کنونی چشم خود را بر روی تل السلطان بسته است.
این کشتارها نه فقط افکار عمومی را برنیانگیخته و یا موجب توقف جنگ نشده، بلکه به نظر می رسد که انگیزه ای برای ارتکاب کشتارهای بیشتری نیز شده است. روز سه شنبه، ارتش اسرائیل یک درمانگاه سازمان پناهندگان اونروا UNRWA در اردوگاه جبالیا را بمباران کرد که در آن 19 نفر از جمله کودکان کشته شدند. چشم شان را بر روی چنین کشتارهایی می بندند تا تکرار شود. چه کسی گمان می برد که روزی وضع چنان شود که به رویدادهای دوره کفر کنا، عملیات خوشه های خشم یا حکومت شیمون پرز به دیده ی اغماض نگاه کنیم؟ با همه این حرف ها، به اینجا رسیده ایم.
* می لای، Mỹ Lai قتل عام می لای، از وحشتناک ترین کشتارهای جنگ ویتنام است. در روز ۱۶ مارس 1968، سربازان آمریکائی در روستای می لای، 504 زن و مرد و کودک را به قتل رساندند. به گروهی از زنان تجاوز کرده بودند. این جنایت را رسانه ها مدت ها بعد افشا کردند. 26 نفر متهم شدند ولی فقط یک سرجوخه محکوم شد. این جنایت بیشتر آمریکائیان را در مورد جنایت های جنگ ویتنام بیدار کرد.
https://www.haaretz.com/
|
|