در کویِ دانشگاهِ تهران
برای دانشجوی نخبه امیرمحمد خالقی
Wed 19 02 2025
رضا بی شتاب
دویدم تا کوله پشتی ام؛زندگی ام را از دستِ دزدها بگیرم...:خونی که ریخته میشه؛ با هیچی پاک نمیشه...
من زخمی وُ؛ افتاده در آغوشِ ایران
من مُرده ام در کویِ دانشگاهِ تهران
تاریخِ خون آلودِ خانه خوانَم از بر
اینجا خِرَد شد کُشته وُ شادی پریشان
چون قلبِ غمگینِ وطن تنهایِ تنها
اما هنوزم می تپد بی تاب وُ تابان
اینجا خیابان وُ در وُ دیوار وُ برزن
هر یک شهادت می دهد از رنجِ انسان
از قصه های آهِ مادرها چه گویم
امیدِ تسکینت کجا ای جانِ بی جان!
دستم تهی دارایی ام یک کوله پشتی
کآنهم رُبود از دستِ سردم عدلِ دیوان
آن دشنه در پهلویِ من آتشفشان شد
زان دردِ ناگه می زَدَم فریاد وُ ترسان
من می دویدم از تنم خون می تراوید
در جانِ من گویی که گریان باد وُ باران
مادر بیا باران بیا من رفتم از دست
شعری زِ عشقی در دلم گردیده پنهان
چشم انتظارِ زندگی امید وُ فردا
پردیسِ من مغموم وُ ناامن وُ هراسان
فریادِ من بی پاسخ وُ همچون حبابی
افتاده در مُردابِ گندآلودِ دربان
اما حراست آن زمان در خواب وُ راحت
دانشگهِ ما گشته نامش کُنجِ زندان
یک تارِ مویِ زن کُنَد آشفته دین را
جانِ من وُ ما شد پشیز وُ مُفت وُ ارزان
با سارق وُ با قاتل وُ قحطِ حقیقت
من از که می گویم سخن ای روحِ حیران
امنیتِ ما یاوه ای بیهوده مُبهم
هان عرصۀ آزادگی این گوی وُ میدان
شرم وُ شرف شد چون شعور وُ جانِ انسان
ای مطلعِ1 عصیان تویی توفان وُ طُغیان
طومارِ این قومِ دغلبازِ سیه کار
در هم بپیچان وُ بدرّان وُ بسوزان
گرم وُ قشنگ وُ نازنین این همصدایی
ای اعتراض وُ انقلاب ای خشمِ جوشان
خاتونِ خنیاگر بخوان از خاکِ خاموش
از عشق وُ شیدایی نشان داری فروزان
ایران مُهیا شو که باز آمد جوانی
زیبایی ات ای نوبهارِ خنده رخشان
سه شنبه 30 بهمن ماه 1403///18 فوریه 2025
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
1-مَطلَع=آغازِ سخن.جایگاهِ برآمدنِ خورشید.نخستین بیتِ غزل یا قصیده...
|
|