روزِ گُریز
Wed 22 01 2025
رضا بی شتاب
مرگ هم از ظالمان نفرت کُنَد...
ر
روزِ حساب ست وُ سقوط وُ فرار
خونِ وطن جوشد وُ خشمِ دیار
روزِ گُریزست وُ پریشانی ات
زیر وُ زِبَر می کُنَدَت روزگار
ارزشِ بی ارزشی ات ریزش ست
بانگ وُ غرورت به لجنزار وُ خوار
عربده هایت همه پستی گرفت
لحظۀ تسلیمِ ستم اعتذار!
دولتِ جاویدِ تو بر باد شد
روحِ تو از هول کُنَد انتحار
وِرد وُ دعا معجزه بیهوده شد
«وااَسَفا» گفتنت آید به کار!
مردمِ عاصی به فغان آمده
با دل وُ جان آمده در کارِزار
لحظۀ ویرانیِ قصرِ ستم
هیبتِ آقاییِ تو تار وُ مار
گرچه پَشیزی تو وُ کمتر ازآن
ارزشِ یک پَشه زِ تو صد هزار
شوکتِ پوشالی ات آتش گرفت
پیشِ خلایق شده ای خوار وُ زار
شرم سراپایِ نظامت دَرَد
پشت وُ پناهت شده اندر غبار
پیرهن ات دشمنِ جانت شده
سایه ات از نکبتِ تو بیقرار
آنهمه هورا وُ فدایت شویم
دودِ پراکنده وُ اندر گذار
روزِ پسین ست وُ گرفتاری ات
حاجبِ جهلی وُ جنایت مدار
حال اسیری تو به چنگالِ مرگ
گریه وُ زاریِ تو شد آشِکار
سود کُنَد شیون وُ اشکِ شما!
چاره کُنَد نادمِ بی اعتبار!
پرسشِ مردم زَنَد آتش به جان:
های چرا کُشته ای آخر نگار!
گرمیِ این خانه چرا کُشته ای!
رونقِ این مزرعه شد بی بهار
مردمِ آواره وُ وحشت زده
خانه به دوشانِ به غربت دچار
فاجعه تان جامعه بیچاره کرد
غارت وُ قتل ست وُ همه اعتبار
مملکت افکنده به گردابِ داو
قاریِ غوغایی ات اندر قمار
دزدی وُ کلاشی وُ آدم کُشی
منتظرِ آمدنِ آن سوار
آنکه جهان غرقۀ خون می کُنَد
نعره کشان از بُنِ «چَه1» ذوالفقار
«دُلدُلِ» او قُدسی وُ پیکِ اجل
«رفرفِ» او برقِ «براق» ست وُ نار
خِفَّت وُ تحقیر وُ خرافات گُفت:
آدمی وُ حُرمتِ او ننگ وُ عار
آنهمه سرمایۀ ایران چه شد!
جنگل وُ دریا وُ زمین در هوار
زندگی آزرده وُ تنها غریب
چیست ره آوردِ شما جز مزار
پیر وُ جوان کودک وُ عاشق کُشی
عشق پریشان شده از تیر وُ دار
آبرویِ خانه وُ انسان حراج
روح وُ نشاط وُ دل وُ جان در حصار
عبرتِ تاریخ خِرَد پروریست
قامتِ اندیشه ازآن با وقار
مردمِ دانا به تو آموخته
هستیِ انسان زِ خرد رَستِگار...
روزِ گُریزست وُ نگونساری ات
لشکرِ اندوهِ شما بی شمار
شرم گریبانِ شما بردَرَد
آرزویِ مرگ شود خوش گوار
سه شنبه 2 بهمن ماه 1403///21 ژانویه 2025
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1-منظور «چاهِ جمکران» است.
|
|