حالا او سال‌هاست که رفته
Wed 11 12 2024
حسن جلالی
پدرم وقتی زنده بود
زخمی کُهنه بر گُرده داشت
موقع شُستنش در حمام
دیده بودم
پدرم وقتی زنده بود
تکه آهنی در پای چَپش داشت
هنگام راه رفتن
دیده بودم می لنگید
پدرم وقتی زنده بود
یک عصا داشت
که بدون آن نمی توانست
راه برود
پدرم دستان بزرگی داشت
شصت سال کار...
در شناسنامه اش فراموش شده بود
اما در عُمق شیارهای دستانش
پیدا بود
پدرم وقتی مُرد
زخم گُرده اش
پای آهنین اش -
دستهای کارگریش
و دو زخم کُهنه در قلبش
در غروبِ تنهایی-اش پنهان کرده بود
باخود بُرد ،
اما از او...
عصایی مانده
و چند تار مو...چسبیده به کلاهش
که دمی با آن تاب می آورم
و آن نیمکت آهنی در پارکِ سنگی
هنگام غروب
در انتظار پیدا شدنِ ستاره ای
زیر لب چیزی نجوا می کرد
و چشم بر آسمانِ آبی می دوخت
|
|